– …a propos, ta pani w butach turystycznych-inaczej to też z państwa grupy? –
Tuż po dowiedzeniu się, flagę jakiegoż to miasta gromadka tak dumnie zaprezentowała społeczności turystycznej i fotografowi na szczycie Królowej Beskidów, B zagadnęła sympatyczne nosicielki sztandaru także o ten szczególik:
*
– Tak idzie z nami, ale ona nie jest z X, a z miejscowości YZ, zresztą pierwszy raz na wycieczce z naszą grupą. Też zauważyłam te buty, ale nie chciałam komentować. A najgorsze, że my idziemy daleko, aż na Glinne…
Podczas schodzenia z Babiej nosicielka „butów górskich” wyraźnie zostawała z tyłu, na co jedyną reakcją przewodnika był apel, by na Przełęczy Brona poczekać na całość składu. B zagadnęła więc jedną z uczestniczek:
– A czy państwa lider ma uprawnienia przewodnickie, beskidzkie lub tatrzańskie? Bo ja, choć takowych nie posiadam, powiedziałabym rano (dowolnie kurtuazyjnie, raczej baaardzo, niż mało): >>kochana pani (moja droga), w tył zwrot; oczywiście najserdeczniej zapraszamy na kolejną wędrówkę naszego klubu górskiego w butach podobnych do obuwia tej pani, tamtego pana względnie owej dziewczynki…<<
– Lecz wie pani, każdy jest dorosły, odpowiada sam za siebie…
– Lecz wie pani, w praktyce odpowiada tylko na tyle, na ile zdaje sobie sprawę z zagrożeń. Być może takie było wyobrażenie tej pani o wygodnym obuwiu turystycznym, a przewodnik czy osoby doświadczone powinny były górskiemu debiutantowi, takiemu przedszkolakowi na poziomie wędrownictwa, uświadomić, że naraża swoje zdrowie, czasem też tempo grupy, czyli jej komfort, bezpieczeństwo…
– Skąd pani wie, że tej pani nie idzie się wygodnie w tych butach?
– Nie wiem, oczywiście. Jednak wyraźnie zostaje z tyłu, za chwilę się bardziej zmęczy, jeśli dojdzie na Glinne bez kontuzji, będzie wycięta. Kwalifikowany przewodnik jest od tego, by uprzedzająco przewidzieć nawet mniej oczywiste trudności… Chyba, że i on nie ma teoretycznego pojęcia – jak wielu facetów widujących w mieście dziewczyny i kobiety śmigające pozornie lekko na obcasach – jakie to niebezpieczne na dłuższą metę, ile wymaga wysiłku, jak z upływem dnia i kilometrów daje się we znaki.
– Ta pani jest dorosła; sama zdecydowała.
– Zapewne, ale mogła sobie nie zdawać sprawy, jaki wysiłek i przeszkody ją czekają, co to znaczy iść w górę lub w dół po skałach cały dzień. Gdy przyszliśmy zamówić przewodnika na Gierlach, ten pierwsze sprawdził, w jakich butach byliśmy i upewnił się, że pojutrze rano zjawimy się na spotkaniu z nim w takich samych…
– Lecz to jest luźna grupa przyjaciół, a nie płatny przewodnik… [z uprawnieniami, przyp. BM]
– Kogokolwiek biorę w góry jako mniej doświadczonego, odpowiadam za niego… może nie prawnie, ale moralnie z pewnością… W zeszłym roku widzieliśmy tu pana w cienkiej koszuli i z teczuszką, bez termosa i wiktuałów (za to z porządnym dżipiesem turystycznym), lecz on najwyraźniej wyrwał się sam jak filip z konopi, nie miał mu kto na dole uświadomić niewiedzy, nieadekwatności ekwipunku…
– Ta pani jest dorosła
– Najłatwiej tak zamknąć sprawę…
Na ogół rodacy mają w podobnych przypadkach opinię wścibskich, nadopiekuńczych, wyrywających się z nieproszonymi radami i pouczeniami – ba, z besztaniem.
— Ileż to razy słuchało się, czytało, o zachodnich Europejkach – pracujących tu i mieszkających z rodzinami – generalnie bardzo na plus do Polski, lecz zmęczonych jednym: „piaskownicowymi” pouczeniami mam, babć i niań, jak to rzekomo maluch za lekko ubrany, niepodmuchany po upadku, nieprzytulany co dwie minutki.
Unwanted, unasked for, unsolicited advice… —
Lecz czy także w sobotnim przypadku?
(Jakkolwiek mocną (hipotetyczną ;-/) niechęcią nie byłyby przepełnione panie doświadczone w stosunku do „kokietki”-debiutantki na szlaku…)
Pogmatwana sprawa, ten górski etos a nawet etykieta!
