Po

Wszystkiego jest za dużo! Notatek, folderów, map, miast, tras, zameczków, ruin, jezior górskich i płytkich, starówek, kościołów, odcieni nieba, słońca, lśnień, ochów-achów. Zdjęć oczywiście.
Kilogramów o parę mniej – dobra reguła.

Najzabawniej masz pod koniec podróży i tuż po powrocie, jeszcze przed zgraniem zdjęć, pierwszym zerknięciem na nie. Gdy wciąż nie chcesz zniszczyć rozmywającego się i z każdą nową chwilą przytłumianego continuum (tak ci się zdaje) na rzecz pokracznej fraktalności, jaką niesie (tak ci się zdaje) te kilka tysięcy ujęć napstrykanych pomiędzy ochami, wąchami, podsłuchami, wzrokowym obżarstwem bezaparatowym (owszem, ostatnie wciąż się zdarza).

Więc ci się myli ten zamek gdzie policja finansowa z tamtym, gdzie rzeźby nowoczesne i dziesięcioletnie. To miasteczko z owym też wymuskanym. Jezioro co ma dwa powyżej z owym, co i owszem, ale jedno i tylko dziesięć metrów w górę. Ołtarz szafowy dlaczego zastąpiono szafiastym? I niech mi się wreszcie przestanie śnić to ciacho z dziwną nazwą niewystępującą (jeszcze) w przyrodzie! Skrzyżowanie, na które niezgrabnie wjechał van z przyczepką zlewa się malowniczo z uliczką, kędy majestatycznie sunął do starego rynku autokar. I po co pamiętać, że oba na polskich blachach, skoro zapomniało się (nieuchronnie!) tyle ważniejszych szczegółów? (Bo było zaskakująco mało polskich blach; węgierskich cztery razy tyle.)

Stopniowo jednak ruszasz do fot, porządkujesz notatki, szperasz znów po przewodnikach, sieci – wszak ma coś zostać, musi jeszcze-znacznie więcej, niż jedynie euforia, odświeżenie-poszerzenie wiedzy, wypas zmysłów, przebieżki po wertepach, blask-powiew-przestrzeń-pęd-zmiana dziedzictwo-polor-patyna-pietyzm cud-iluminacja-opalizacja.
Frazy i frazesy – oganiasz się od nich jak od uprzykrzonych much. Otrząsasz, opóźniasz. Nie chcesz już robić podsumowań, zamykać w krągłych zdaniach tego, co przed chwilą było tym-tam dzianiem się i innym elanem witalnym…
…Żegnalnym – życie nieuchronnie wymusza rekapitulacje. Kapitalne i mniej. Za moment unieruchamianie owada skończy się całkowitym sukcesem. Czytaj – nadzieją, że plastik czy inny pseudo-bursztynowy tombak zalepi lepiej, niż jego analogi (ha!) sprzed ćwierćwiecza.

*** * ***
4 IX
Tam lekko pada, tu wcale. Gdy jednak dojadą tam (niektórzy powrotnie) – wyklaruje się wręcz cesarskie popołudnie. Spożytkują je nie tylko na ostatnie zakupy i tankowanie, lecz też wnóż – szybko, wśród róż. Niby jeszcze nie całkiem podróż, a ekscytacja – już, już!… [Team… Szef…]

*** * ***

5 IX
Czesi mieli kiedyś ładne autostrady (zwłaszcza, gdy się na nie wjeżdżało od polskiej strony). Ostatnio ogarnęli, że nic nie trwa wiecznie. Stąd wielokilometrowe prace drogowe w okolicach Ołomuńca, Prościejowa i Brna. Potem sielanka Lednic i Valtic. Slogan „Ogród Europy” i wyróżnienie UNESCO dla krajobrazu kulturowego, dziedzictwa światowego są wstępną rekomendacją, rusztowania (straszące w ubiegłych latach) zdjęto – tylko podziwiać, wędrować!
Po czym napić się słynnego wina – akurat jest „jego” weekend i każdy winiarz, który akurat nie strzeże niezebranych plonów przed ptactwem, z pewnością bierze udział w sprzedażach, promocjach, wyborach winnych misek i degustacji burczaków. My upajamy się już samą atmosferą winnych okolic. Taniej, praktyczniej, mniej kalorycznie, poza tym wszyscy wiedzą, że spokojne wino 2015 to dopiero będzie coś! [Team… Szef…]

*** * ***

6 IX
Od Wenus Westonickiej do kształtów wspinaczek śmigających po zerwach Devina! Mikulov: formy budowli, dziedzińce, zakamarki; narośla stylów, osadzenie całości w skale, pragmatyzm obronny i prestiż panowania… Winnice jak okiem sięgnąć, marzenie, by choć trochę pomniejszyć analfabetyzm barbarzyńcy z północy. Rzeźby wszędy, starsze i nowsze, ogrody i architektura zieleni, widoki na wsze strony, w słońcu i obłoczności. A jeszcze Muzeum Żelaznej Opony, a jeszcze kolory i faktury przedjesieni. Podglądania Świętego Pagórka – muzyka dobiega, ludzie pną się po schodkach-skałach drogą krzyżową, wyjdziemy i my… Też – podglądania samej siebie tu wędrującej ponad trzy dekady temu. Palava: dziedzictwo i dzianie się, wino i woda, skały niezwykłej czystości, wiatr i chmury, podniebność i przyziemność. Zwyczajność-unikatowość wędrowania, uśmiechniętej niedzieli.
Gdy cię interesuje wszystko… [Team… Szef…]

*** * ***

7 IX
We Widniu jak to we Widniu, panie – oczarowanie-rozczarowanie. Pierwsze zachodnie miasto, ogromne zauroczenie. Następnie okresy tak wielkiej kompetencji B na jego punkcie, że wyżej tylko Londyn i Monachium – później… kiedy to w tematach naddunajskich B się na długo rozmagnesowała. Teraz wspomnienia powracają z siłą, sentymenty odgrzewają się jak winersznycle; udatne frazy podrygują, krytyka do kąta zmyka, skąd łebek wychyla nieczęsto (za to rezolutnie, przemądrzałka jedna, tu i ówdzie tresowana, nie w kasze jej dmuchać, jak choćby te 30 i 1 lat temu). [Team… Szef…]

*** * ***

8 IX
Zapowiadają piękną pogodę – może by tak wysupłać się z czarownych objęć metropolii i uciec w przyrodę? Pokontemplować naturę niecodzienną w tej części Europy: przenikanie się stepu i Alp (ok, jakaś tam granica jest, choćby to słonawe bajoro, nie głębsze, niż 2 metry), pusztę podchodzącą pod Wiedeń, jezioro bezodpływowe a w życie przebogate, z winnicami wokół i bocianami przez okrągły rok na każdym dachu (w pewnym miasteczku). Dwa parki narodowe, UNESCO dodatkowo strzeże cenności dla potomności. Skarby kultury wokół: ruiny rzymskie, średniowiecze, „węgierskie wersale” – wielcy kompozytorzy w nich i poza nimi. Dwa państwa zacięcie walczące o skrawek tej ziemi po I wojnie… I że Burgenlandia może też być tak ładnie pagórkowata! Zawsze się komuś zdawało, że na tle austriackiego bogactwa krajobrazu to nuda do kwadratu. [Team… Szef…]

*** * ***

9 IX
Bez obrazów wszak trudno jest żyć!… Tylko jak żyć z obrazami gdy ma się pięć godzin a potrzebuje minimum całego dnia? Focić czy nie focić? Stać przed Brueglem i Vermeerem wieki, innych nawet nie zaszczycić poślizgiem oka? Wracać-zawracać-nawracać czy nie? (Na końcu można się też przewracać i to niekoniecznie z powodu śliskości posadzek). Gadać (a nawet i do siebie) czy się skupiać w sobie? Przybierać te wszystkie gombrowiczowkie pozy? (Zwłaszcza gdy kilka komnat urządzono jakby specjalnie „pod” jego szyderstwa). Wspominać poprzednie bytności i swe ogólne ach-och obycie? Stchórzyć, dać sobie spokój, ocalić jurki na tort Sachera, rejs Dunajem? — Nie, oni pomaszerowali mężnie, apage przez ramię rzucili pokusom, co im podszeptywały, że lepiej po Belwederach i Schonbrunnach dłużej się poszwędać, niż wykładać ciężk…awą kasę gdy do zamknięcia KHM pozostało… I zostali nagrodzeni pełnią tudzież (prawie) błogością (w trakcie) oraz niebiańsko dobrym samopoczuciem – po wyjściu. [Team… Szef…]

*** * ***

10 IX
Nieraz przestrzegało się znajomych, by nie oceniali Słowaków i słowackości po odwiedzeniu Smokowców. – Wysokie Tatry prezentują poziom na miarę nazwy, dalej jest różnie. Ale żeby i stolica?! Zaniedbane zabytkowe uliczki arcybiskupów i ambasad, domy wołające(!) „odnów mnie”, gnijące ławki na naddunajskim deptaku, zapuszczone parki, nawet skwer pod pałacem prezydenckim. I ci wszechobecni graficiarze! Lecz ogrody prezydenckie piękne, pielgrzymki turystów idą jedna za drugą, pogoda cudo, Katedra, Ratusz, Rynek, Zamek bez zarzutu. Z tego ostatniego znajdą dostatecznie wiele słodko-pocztówkowych widoczków, by wysłać do domu sygnały atrakcyjnego odskoku z „miasta muzyki”. Rzeka bladoturkusowa skusi też do odwiedzenia kilku miejsc objętych Parkiem Narodowym Łęgi Naddunajskie. Co do błot i moczarów – znacznie bardziej zabagnione są do znalezienia 10 minut od domu – z pewnością bez wymuskanych trawników jak okiem sięgnąć. [Team… Szef…]

*** * ***

11 IX
Melk okazał się „taki sam” po latach! Może nieco więcej turystów (reputacja barokowej najlepszości austriackiej albo i światowej), lecz klimaty, wypas zmysłów i umysłu podobne. Za to Krems – zupełnie inaczej: wówczas całodzienne wędrowanie z Melku, Doliną Wachau w cudną pogodę, oddech, refleksja, dziewczyńskie wyznania, decyzje „aż do śmierci”; dziś pośpieszny wjazd, od północy, w mglisty poranek, zero landszaftów, senność. Skoro nie było sensu drapać się na winne wzgórza – samo miasto lepiej rozklepano, dobre i to. Wejść i nie wejść do dobrze znanej wody, skupić się na triumfalnym dziele Prandtauera and Co a jednocześnie na widoku mieć już to, co tygrysy lubią najbardziej… tylko te piątkowo zatłoczone autostrady, tylko te liczne remonty jeszcze liczniejszych tuneli. Widoki coraz lepsze. [Team… Szef…]

*** * ***

12 IX
To się przytrafia większości wysokogórskich wędrowców – idziesz, minut i kilometrów ubywa, widoki coraz szersze ale dość już oswojone, jednorodne, nawet jednostajne się zdają powoli. Trwasz przez dłuższy czas w nastroju, powiedzmy, że w arkadyjskiej błogości, czujesz plus-minus, czego oczekiwać dalej.
Aż tu szok – nagle wyskakuje ci przed oczy pejzaż diametralnie odmienny! Na przykład skaliste zerwy, jakieś dramatyczne podswietlenie, śniegi, przepaści, groza, kontrast, reset, nawet szok. Totes Gebirge. Bywa, że wiesz, czego oczekiwać i „ono” cię nie zaskoczy, bywa, że się nie spodziewasz, jak B w podejściu na siodło pod Almkogel owej zjawiskowej soboty. [Team… Szef…]

*** * ***

13 IX
Salzkammergut. Dlaczego nie wspięli się do kopalń soli? – Bo od dekad globtrotterzy mówą-kadzą (krakowianom), iż niby nie bardzo warto, gdy ma się Wieliczkę pod bokiem. Za to uświadomić sobie – o krystalicznym niedzielnym poranku! – na terenie jak strrrasznie starej kultury się przebywa… historii łyknąć (głównie sporów arcybiskupów salz z książętami baw), przebiec z rozdziawioną buzią po niewiarygodnie uroczym nadjeziornym Hallstatt, śmignąć w pierwszą lepszą boczną dolinę Gosau, przejść się tam bardzo dzielnie jak na powędrówkowy relaks wzdłuż (kolejnych) obłędnych stawów górskich aż pod same lodowce Dachsteinu (no, prawie), potem podjechać do kurortu kaiserów i komponistów, potem nad jezioro mniej górskie, bardziej przestrzenne. Cudo! [Team… Szef…]

*** * ***

14 IX
B była w Salzburgu parę razy. Z pogodą wyszło jej pół na pół, ale gdy Szef zgłosił Miasto Mozarta do konkursu, usłyszał „tylko pamiętaj, że tam ciągle leje!” (Tak jej kiedyś powiedzieli; jedną burzę i jedną ulewę przeżyła faktycznie). Teraz też: grim Grimming rano na pożegnanie Tauplitz i pochmurności przechodzące w kapuśniaczki aż do rozpogodzenia wyjazdowego… i deszczyku na powitanie kolejnej krainy. Reszta jest… Mozartem, ale nie wyłącznie. Bo taka np. B nie zacznie żadnej wizyty w S inaczej, niż od Mirabel Garten. Zaś Szef pozyskał wstępy do wszyyystkich muzeów. Do tego uchodźcy przystopowali ich na autostradzie wjazdowej… [Team… Szef…]

*** * ***

15 IX
Niemcy lubią obznaczać swe wanderungi malarskością, romantycznością, czarownością, etc. Do nadpodaży górnolotnych fraz, poetyckich cytatów i sztalug z przecudnym potworzeniem dodajmy „orle gniazdo” – tam hen na skale (podarowane niewydarzonemu malarzowi na pięćdziesiąte urodziny przez kamratów… i, owszem, ściągające niemałą publiczność). Przemnóżmy przez autobus napchany po dach czerstwymi staruszkami (i kilkorgiem młodszych), zjeżdżający krętą drogą od urokliwego jeziorka: „Jesteście tam wszyscy?” „Jo, jo!” – odkrzykują wesoło sardynki. „Koniecznie muszę odbić do tego Schoenau?” „Jo, jo!” – dynamika odzewu osiąga forte. Park Narodowy Berchtesgaden. [Team… Szef…]

*** * ***

16 IX
Plany Szefa są dopracowane i dążące do doskonałości. Także w tym, że usłuchany jest gdy team perswaduje, że, zamiast pływów porannych z emerytami, lepiej (nawet zanim okręty wyruszą) gdzieś wyjść, zerknąć toniom czarownego Koenigssee z góry do paszczy a potem popłynąć rundkę małą (gdyby im się wciąż chciało). Poszli na Jenner, zachwycili się, dzień wyklarował się jak malowanie, tonie w dole, śpiewy na górze. Tylko te tłumy. Jak nie okręty co dziesięć minut – to staroświecka (i podejrzanie wielkoprzepustowa) kolejka aż pod sam szczyt!
Rejs po tym wszystkim?… – eee, kto by się pchał w taki banał gdy można zakończyć dzień echte romantyczną przechadzką kwadransową na malarski winkiel. [Team… Szef…]

*** * ***

17 IX
Zdalne sterowanie timem; perfect timing wejścia, zejścia, fenu, tęczy, wichury… Po prostu szczyt. Hocheck. [Team… Szef…]

*** * ***

18 IX
Jak to się stało, że z piątku po taaakim czwartku nie wyszła totalna klapa, anticlimax, eszkodagadać? Po nocnej wichurze – szarość, kilka mżawek w drodze; po triumfalnych Alpach – zapuszczona czeka Szumawa z perspektywą „kontynuowania dalej” kierunku NE.
Może to Bruckner spoczywający „pod swoimi organami”, mitologia Psałterza Floriańskiego? Może koronka ołtarza z Kefermarkt? Ekstramocna kiełbasa… kawa wyborcza w Freistadt… – o, już wiem – spacer i zachód słońca nad „Czeskim Morzem” czyli zalewem Lipno! [Team… Szef…]

*** * ***

19 IX
Mówią ci, że więcej turystów, niż Czeski Krumlow dostaje tylko złota Praga, co przyjmujesz z niedowierzaniem, bo to przecież tylko „jakaś” dziura… w polu rażenia zabiedzonej Szumawy… A potem wsiąkasz na amen – w zamek, uliczki, zawijasy Wełtawy, wielopoziomowe szalone plany, visty, ogrody, wieże, czerwień dachów, wszechkolor kamieniczek i domków… Kolejne hity (w dniu jak malowanie i być może najbardziej z dotychczasowych napełnionym niespodzianymi olśnieniami) będą poniekąd stracone po takim poranku! [Team… Szef…]

*** * ***

20 IX
Telcz był absolutnie wart trzech przebieżek po renesansowym rynku jak z najsłodszej bajki dla dzieci (ach co może porządny pożar we właściwym czasie plus sponsor tuż po nim!), w Trzebiczu wystarczyłaby sama rozeta (a nie była sama), legenda kościoła w kształcie gwiazdy (na Zielonej Górze) okazała się nieprzesadzona.
A potem… hm, Czesi mieli kiedyś ładne autostrady… Mieli. Ale żeby dziury w betonie z Pragi do Brna? Kierunek ołomuniecki nie poprawił się za bardzo w ciągu połowy miesiąca, do tego liczne znienacka zamknięte drogi niższego rzędu. A potem wypas ostrawsko-gliwicki, Średnicowa, odremontowana w sporych kawałkach 94. – Vsechno je jinak, deti – przeczytaliśmy kiedyś na murze… [Team… Szef…]

*** * ***

21 IX
Tam nie było słonka, tu wcale. Gdy jednak przyjadą tu (niektórzy odwoźnie) i się wyśpią, okaże się, że dzień szaro-bury może zarówno zdołować, jak i sprzyjać płynnemu wejściu w realność. Więc pójdą na spacer, przekonać się, że skarby na miejscu równie godne i efektowne, jak te miasteczka, lodowce, piękne-modre, skalne i juneskowe, co tuzinami kosili. Na dodatek nie trzeba do nich i dla nich przejeżdżać tych 3046 km ani przesadnie się sprężać, pakować, planować. Wspomnienia wciąż lśnią, opalizują, rozpraszają, delektują na zdjęciach i w głowach… jednocześnie nowe antycypacje wyłaniają się i nabierają pełnokrwistych kształtów… Już, już! [Team… Szef…]

*** * ***
*** * ***
*** * ***

2 X
Owego „tam lekko padającego” poranka Szef, w drodze po swój Team, wstąpił do NOSPRu – po bilety oczywiście. Były pewne korowody, lecz, gdy się stoi w długiej i ślimaczącej się kolejce, najwygodniej jest dokonać zakupu… przez internet! Pierwsze z tak „wystanych” biletów okazały się nieaktualne (niedyspozycja Pianisty), wokół drugich (na jedną z inauguracji „konkursu piosenki szopenoskiej” w wykonaniu Marthy Argerich) udało się zbudować cudo weekend. Znowu pogoda jak malowanie, czeska winieta jeszcze ważna, apetyty na śląsko-morawską Łysą Górę wyostrzone od półtora roku. Niewiele dni upłynęło od zamknięcia poprzedniej imprezy a oni znów w drodze, znów na szlaku! [Team… Szef… ]

*** * ***

18 X
Pamiętają państwo „Podróże wyłącznie duże”, pamiętają „Przeplatanki”? Dróżka przewija się wzdłuż drogi, z niedawno przyswojonego wynika coś nowego, ze sporego małe i na odwrót, z niedokończonego perełka, wtedyś tam niedostępne – dziś osiągalnym się staje… Choć malutki kawałek drogi w remoncie od siedmiu miesięcy – pewnikiem otworzą w przedwyborczy piątek. A kolory spóźniają się nieco – może Pani J umyśliła sobie przyjść w rejony Pasma Łososińskiego dokładnie jak w 1983, dokąd datuje się pewien złotopolski mit przepotężny. I permanentny, jak całe późniejsze wędrowanie. [Team… Szef…]

*** * ***