Mieć kotka

…przez kilka kwadransów

Do tej pory chętnie a w porywach uporczywie do naszych wycieczek dołączały się psy. Na ogół było to na wschód od zachodu, ale i w Zachodnich Beskidach się zdarzało, zwłaszcza zimą.
— Cóż, skoro nie dają się odpędzić (łagodną groźbą, mało udatnie grożącą perswazją) – to niech idą. Dostaną wody z kubka jeśli będą wyglądały na bardzo spragnione.

Tymczasem w Pruchniku na Pogórzu Dynowskim z samego rana – kotek. Młoda chudzina drepcze i skacze zgrabnie i wytrwale, pogonić się nie daje, baraszkuje, wydrapuje się na każdą wypasioną tablicę ścieżki dydaktycznej, a przy wiacie w Korzeniach – gdy w rozdokazywaniu nie zauważa naszego odejścia dalej – podnosi lament tak wokalnie-żałosny, że nie ma wyjścia, tylko wrócić. Ach jakże się cieszy!

Od zabudowań, przy których się do nas przyplątał, już parę kilometrów; nawet gdyby zawrócił, to czy trafi z powrotem? (My się na kotach nie znamy, na psach też nie za bardzo, więc dlaczego one aż tak dobrze znają się na nas? O_O)… — Ha, opieka będzie raczej z gatunku zimnego wychowu: ty idziesz dzielnie, my cię ewentualnie pocieszamy werbalnie…
Asfaltem gorącym, leśną drogą, nad wąwozami, ostrym podejściem. Przez błota straszliwe też – wczoraj był tu jakiś wyścig rowerowo-górsko-deszczowy i strasznie zniszczył ścieżki („prysznic na stadionie” – nie rozumieliśmy na początku, osochci licznym laminowanym napisom).

Opieka jest zatem z gatunku zimnego wychowu… aż do momentu, gdy z lasu wychodzimy (ubłoceni jak nieboskie stworzenia) na otwarty teren wysokiego przysiółka sąsiedniej wioski. W pierwszym obejściu pies zaczyna szczekać tak zajadle, że dzielnego malca trzeba wziąć na ręce (brzuszek cały ubłocony, przydaje się chusteczka higieniczna)…
Przenoszę go przez strefę największego hałasu, kładę na cztery łapy… Szkopuł, że dokładnie w tym momencie przed posesję zajeżdżają właściciele… „Niech mi tu pani nie podrzuca kota, nie potrzebuję, będzie mi tu!…” — Starsza kobieta, dopiero co niedzielnie uświęcona, podnosi taki jazgot, jakby jej rozum odjęło (nie widzi, że choć kot na asfalcie, to zachęcany nie do pozostania, a przeciwnie… bo że on nie nasz, w takich sytuacjach nie ma sensu tłumaczyć – albo się znasz na ludziach i wiesz, kto (gdzie i kiedy) wygląda na rasowego podrzucacza zwierząt, albo nie). Kotek zatem szybko dostaje się z powrotem w chusteczkowo-higieniczne objęcia, a my jeszcze raz objaśniamy (tym razem sąsiadce jazgotki), jak to się z nami zabrał na poranną wycieczkę. Sąsiadka wygląda na cichszą i pokorniejszego serca.

Dalsze przygody są w zasadzie czysto-wędrówkowe: od kolejnych groźno-psich rewirów (i przenoszeń przez nie) aż po strachliwe, ale jednak w pełni samodzielne wspięcie się na sam szczyt wygwizdanej wiatrem wieży widokowej.

…Tylko jedna pani jeszcze: niepytana-nieproszona deklaruje wszem i wobec w poziomkowych okolicznościach przyrody, że ona absolutnie „go tu nie chce”. A czy on chce z panią zostać? – Mam ochotę słabo zażartować, jednak powstrzymuję się, bo wcześniej ironizowałam w obrębie Teamu, czy aby tutejsza kociość nie wyewoluowała w kierunku uchodźczej przylepności do przyjezdnych… do kogokolwiek, kto emanuje choćby cieniem nadziei nieco lepszego podejścia do.

Domykamy pętlę (w sumie ok. 14 przeliczeniowych kilometrów) nie prowadząc już konwersacji reasekuracyjnych z młodziakiem – przeżył przygodę, zmężniał, niech nie ma złudzeń.
On idzie dzielnie, od jakiegoś czasu wcale nie pomiaukuje.

I oto na horyzoncie domniemany dom naszego parugodzinnego znajomego… Kilka kotów młodszych i starszych wyleguje się pod przyczepą, na jezdnię zbiega ostre, ratlerkopodobne czupiradło, krzyczy na przygodowego malca, ten sroży się, kociogrzbieci…
Na nas ani spojrzy.
Odchodzimy.

Zdjęcia: Pak4 i basia

[2.7.2017: Pruchnik – pętla edukacyjna z wieżą obserwacyjną]