Czarni

Najstarsi blogowi górale mogą mgliście niepamiętać, że w samym środku przecudnego lata 2008 zacytowałam tu Drobnomieszczańskie cnoty Stanisława Barańczaka. Ten mądry i dowcipny wiersz trwał ze mną przez zeszłoroczne święta, gdy w drugi ich dzień Poeta, jeden z najważniejszych idoli mej młodości i formacji, odszedł po długiej chorobie. Skłoniło to decydentów do zmiany ramówek niektórych programów (nie tylko kulturalnych), zwykłych miłośników literatury – do sięgnięcia po tomiki wierszy, Ocalone w tłumaczeniu, Odbiorcę ubezwłasnowolnionego, Sen nocy letniej…
A innych skłoniło-pogoniło jeśli nie przed świątecznie rozradowane kręgi rodzinne, to choć na fora, podbloża, do wirtualnych kręgów społecznościowych — bo czemu ma być miło, ciepło, pogodnie i rodzinnie, skoro można zmącić-zamącić nastrój czarną wieścią. Mnie jest (trochę) smutno – niech będzie i innym. W dodatku pokażę czułe serduszko i wysoką kurturarność mą… Sporo było celebryckich odejść w adwencie 2014 – co tam jedno więcej!

Jest typ ludzi, którzy – tak w życiu, jak w sieci – niewiele wnoszą w towarzystwo ponad „też za tym głosuję, także to (ją, jego) potępiam, również dobrze życzę i wznaszam (swojakom), czy wiecie, że umarł ten i ten a polski rząd znów, szerzej i głębiej skompromitował ojczyznę nasza nieszczęsną”.
Profets of doom, heroldowie wszelkich złych wieści, jakie można znaleźć lub odkopać.
Bijcie na alarm, bijcie na trwogę… Im mocniej – tym lepiej. W braku powodów ogólnych można przyczernić sytuacją osobistą, chorobami, problemami w urzędach, starością, nieradzeniem sobie, „nienadanżaniem”, nierozumieniem języka, dziczeniem obyczajów (cudzych…), dzisiejszą młodzieżą.

Niektórzy powiadają, że Polacy to sadomasochiści na punkcie ich samych, wizerunku własnego.
Lub… byli do niedawna, bo oto rośnie nowa świecka tradycja i pokolenie skłonne z przekonaniem zawołać: jest fajnie, kocham i lubię ten kraj, Polacy to supergoście… tyle osiągnęli, osiągnęliśmy wspólnie… Niedogodności, śmiesznostki, regresy? – taż nieodłączna część procesu zmiany na lepsze, zresztą gdzie ich nie ma, nie od razu Kraków i Rzym zbudowano!

Tym trudniej jest przeskoczyć z takich światów do (starszawego?) mękolenia, ględzenia, czarnowidztwa, apokalipsy przewidywanej, spełniającej się i natychmiast spełnionej, czadzenia i przyczerniania gdzie się tylko da i nie da, braku miary, logiki, higieny w dozowaniu innym przykrych informacji. (Małych i dużych.)
(A może i perfidii, zamierzonej tortury, celnie wybranego momentu jej zaaplikowania innym?)

Brak tu też kindersztuby, która w kulturze, do jakiej aspirujemy (zachodnioeuropejskiej ;-/) zawsze nakazywała dyskrecję, oględność, wyważenie jako nie tylko narzędzia współżycia społecznego, ale i instrumenty samokontroli, osobistego rozwoju.

Jedna kozetka przysłowiowej Ewy Drzyzgi jako odreagowanie przesadnie zaciśniętych upper lips skłaniała początkowo do myślenia, empatii; jedno publiczne wyznanie kłopotów (i że ostatnio jestem w złej formie) może być panaceum, wzruszeniem i katharsis dla nadawcy i odbiorców. Cotygodniowe krzyki i histerie na temat trosk, trudów i brudów egzystencji to zły styl, autoterapeutyczna przeciwskuteczność, skrajne sobkostwo, brak wyobraźni co do przyszłości społeczności i społeczeństwa, jakie zmuszone jest być odbiorcą takiego przekazu…

Wiem, wiem, już nawet umierać można publicznie, cóż mówić o pomniejszych rozchełstaniach!

Tylko potem niech się nikt nie dziwi, że to rozhuśtanie, ten ekshibicjonizm zostanie pociągnięty przez część lub większość młodszych generacji ku poważniejszym konsekwencjom: histeria i rozdygotanie mamusi stanie się u synka brutalizmem-wulgarnością. To nie będzie już chór profesjonalnie dźwięcznych koloratur skowytu, ale tłum groźny, motłoch. I nie ma tu najmniejszej różnicy, że składniki motłochu miewają dyplomy i specjalizacje… mienią się elytami a nawet wiedzą (już w kwadrans po przeczytaniu doniesienia na portalu), czym się zasłużył kulturze polskiej Filolog z Newton, MA.