Kamrat nie-zwyczajny

[…]
Stałem się więc właścicielem porzuconego noża, ale nie tylko właścicielem. Między mną a nim wytworzył się szczególny stosunek, w którym do pewnego stopnia stałem się niewolnikiem znaleziska. Z biegiem lat zaczął kiełkować we mnie przesąd, że jeśli go nie wezmę ze sobą – a było to właściwie niemożliwe – to wyprawa się nie uda. brałem go więc zawsze. Ale ów szczególny stosunek nigdy nie przerodził się w ciepłą przyjaźń, jaka często łączy człowieka z martwymi rzeczami. Zawsze bił od niego chłód znakomitej stali, która wywoływała nieraz podziw u Stanisława Gąsienicy, gdy mi go ostrzył.
– Brusi się jak miód, a nic go nie ubywo – powiedział pewnego lata. – Takich tera nie robiom, może być za brzitwe.

Stanisław znał jego historię i był zdania, że nóż zapewne zgubił kłusownik.
– Taki kozik to kamrat – mówił dalej – ale nie zwyczajny. Nie taki, wiycie, co nadskakuje, byle cym słuzi. Dopiro gdy bida do garła.

Zapamiętałem to sobie na resztę życia, bo gdy mi to mówił, już miałem na plecach sporo lat. Są rzeczywiście ludzie z pozoru chłodni, może nawet zimni i uczuć nie rozmieniają na drobne. Mówi się o nich nieraz, że zamknięci. Nie pomogą człowiekowi w drobiazgach, ale gdy naprawdę spotka cię nieszczęście i potrzebna ci pomoc w niebezpieczeństwie, uczynią wszystko, by cię ratować.

Taki jest właśnie mój chłodny, stalowy nóż. Nie wyciągałem go nigdy przeciwko nikomu, ale – wiem to na pewno – gotów był bronić mnie zawsze i wszędzie. Nóż znaleziony na Liptowskich Murach, bardzo dawno, więcej, niż pół wieku temu, nie wiadomo, przez kogo zgubiony – dezertera, kłusownika czy turystę. Chłodny, niezawodny przyjaciel.

Władysław Krygowski, Wspinaczka po tęczy. Wydawnictwo Literackie 1986, s. 48 – 49.

Jak wędrowiec wszedł w posiadanie tego zwykłego-niezwykłego przedmiotu i jaki mrożący krew w żyłach incydent towarzyszył „podjęciu znaleziska” przez maturzystę 1924 – dowiedzą się państwo na osobnej stronie – Przyjaciel z Liptowskich Murów.

Byłam na tej pięknej grańce dziesięć lat temu. Żadnego scyzoryka nie znalazłam.
Trafiło mi się to 22 lata temu na Małej Babiej, lecz najwyraźniej mój stosunek do zdobyczy był za mało magiczny – czerwoną imitację szwajcara zgubiłam (a w zasadzie pozostawiłam) w Kornwalii po siedmiu latach użytkowania.
Zakupiony „autentyk” służy już czternasty sezon. Do powinności właścicielskich magia się póki co nie wmieszała, ale i umiejętność bezwiednego dbania o drobne przedmioty na piknikach, biwakach, w schroniskach, o czwartej nad ranem, etc. mam lepiej opanowaną, niż „w epokach” utraconego w Wilnie wietnamczyka, wspomnianej czerwonej podróbki Swiss Army, czy jeszcze paru wcześniejszych kozików.