#cze

Wpis gościnny. Autor: Pak4

Czasem droga wiedzie w chaszcze. Wiedzie i tyle.

Historia znajomości Teamu i chaszczy jest długa. Już na pierwszej wycieczce się poznaliśmy. Ruszaliśmy z Łopusznej, niebieskim przez Bukowinę Waksmundzką na Turbacz. Mieliśmy przejść na Kiczorę i zejść czarnym do Łopusznej. Ale czarnego nie było. W miejscu podejrzewanym o skrywanie czarnego szlaku leżały bez ruchu martwe drzewa. Z trudem pokonaliśmy pierwsze dwa, czy trzy, po czym nastąpiła decyzja o odwrocie. Wspięliśmy się więc znowu na Turbacz (choć zaprawdę, wystarczy że się wchodzi na Turbacz raz dziennie, dwa razy dziennie to już lekka przesada) i tym samym, niebieskim szlakiem wrócili do Łopusznej.

***

Ponad rok później przyszła Mała Fatra. Piękny wrzesień, piękna wycieczka. Ale najpierw szlak na Snilovske Sedlo nieczytelny (cóż, wszyscy jeżdżą kolejką, takich oryginałów jak my, by wchodzić na nogach wielu nie ma), ale jakoś doszliśmy. Potem pięknie weszliśmy na Krywań (fatrzański), przeszli grzbietem przez Chleb, zeszli ślizgając się w błocie na Gruń. A potem drogę do samochodu zagrodziła tabliczka z napisem, że przejścia nie ma bo jest ścinka drzew. Ale padła decyzja: „Co?! Polski turysta nie przejdzie?!” I tak, niosąc dumną tradycję zwycięstw husarii (ze szczególnym uwzględnieniem wiedeńskich szarży wśród chaszczy) zeszliśmy szlakiem zawalonym drzewami.

***

Początki są najbardziej pamiętne, ale każdy rok coś nowego przynosił. Wyjątkowo dużo przyniósł 2017, a każdy przypadek był inny.

Na Fabovej Holi, którą wspomnieliśmy w sobotę, las iglasty padł pod ciosami szkodników. Szlak co prawda poprzecinano, niemniej szło się dość uciążliwie. GPS pokazywał, że już tuż, tuż, że 100 metrów do szczytu, że płasko. I było płasko, ale wśród powalonych drzew szło się ciężko, niczym w labiryncie, wciąż zmieniając kierunek by ominąć pnie. To było długie 100 metrów.

Na Fabovej Holi myśmy byli OK, opiekunowie szlaku byli OK (no prawie…), mapa była OK, GPS był OK, tylko taki mieliśmy klimat. Na Stebnickiej Magurze i my byliśmy winni, i zarządcy szlaku, i GPS, i mapa. Zgubiły nas pycha i lenistwo. Zamiast skręcić we właściwą drogę (dobrze rozpoznaną, ale straszliwie błotnistą), postanowiliśmy pójść skrótem wykazywanym przez mapę i GPS, bo skrót prowadził drogą lepszą niż szlak. Tak to wówczas widzieliśmy. Droga jednak robiła się coraz gorsza i wkrótce znaleźliśmy się w chaszczach, wyszukując jakichś sarnich ścieżek. GPS pokazywał, że szlak blisko, ale szlak szedł równolegle, więc nie chciał się przybliżyć. I szedł niżej i za głębszymi chaszczami niż te przed nami, więc brnęliśmy przez „łatwiejsze”, licząc że prędzej, czy później linie równoległe się spotkają, bo to góry a nie euklidesowska geometria. I mieliśmy rację… Ale trochę to trwało, a trochę w chaszczach to całkiem dużo.

Przypadek z Szilvasvarad był dość podobny, choć jednocześnie różny. Nie szliśmy na żadne skróty, mapa i GPS były OK. Z tego miejsca wciąż czuję się zobowiązany by przesłać im podziękowania. Ale jakoś nie przetłumaczyliśmy z węgierskiego napisu, który mówił, że szlak zamknięty. (Choć czy nas by to powstrzymało? Mala Fatra przesyła swoje wątpliwości.) Niby nawet „z terenu” mogliśmy dostrzec, że na szlaku trwa ścinka drzewa. A mimo to szliśmy, bo odwrót byłby jakiś taki niehonorowy… I doszliśmy, choć czasem chaszcze wypuszczały nas w trudniejszy teren. I potem zachwycaliśmy się, bo to piękna sobota była, choć pierwszy odcinek kazał nam zwątpić w przekonanie o łatwości węgierskich gór.

***

Sobotnie chaszcze to coś jeszcze innego. Postanowiliśmy wyciąć pętle tam, gdzie nie ma pętli szlakowej. Ale ogląd mapy pokazał, że jeśli tu pójść trochę asfaltem, a tam podpiąć się na chwilę pod szlak rowerowy, to już domknie się pętlę i to trochę nową dla nas, choć bliską.

Jak pomyśleliśmy, tak zrobiliśmy. Co prawda nadzieje na łatwe podążanie drogą, jako szlakiem rowerowym szybko się rozwiały, bo choć charakterystyczne elementy krajobrazu kultury (pomnik pacyfikacji z 1944 i kapliczka z 1813) łatwo się znalazły, tam gdzie miały być, to znaków szlaku rowerowego brakowało. Cóż, poszliśmy wg mapy i GPSa, co się nawet przez kilkaset metrów, a może kilometr, sprawdzało, bo droga była wyrażna i wygodna. Ale potem przyszło rozejście się dróg. I co dalej?

W prawo po błocie, trawersem? Czy w lewo, grzbietem? Mapa podpowiadała, że jedno i drugie, bo tak wieść miała droga — najpierw grzbietem, potem trawersem na przełęcz. Ale gdzie byliśmy? Jeszcze na odcinku „grzbietem”, czy już odcinku „trawersem”?

Pomógł GPS Pomógł i zgubił. Pomógł, bo pokazał, że w zasadzie wszystko jedno. Że to rzeczywiście rozejście się dróg, ale obie nas prowadzą do celu. Że w lewo dojdziemy na Patryję, a w prawo na Weszkówkę — przez obie przechodził żółty szlak, który był dalszym etapem. Poszliśmy więc wygodniejszą drogą. I to był błąd. I trzeba było słuchać napomnień, by nie iść przetartym szlakiem*. Bo to co było łatwe i przyjemne na początku, szybko zmieniło się w diretissimę. Najpierw nawet fajną, bo suchą (a baliśmy się błota w ten weekend), na której szybko nabieraliśmy wysokości, ale potem zachaszczoną przez powalone drzewa.

Pierwsze można przejść. Drugie też. Ale po trzecim łatwiej nie jest. A po piątym, już się nie wie, czy łatwiej jest zawrócić, czy pchać się do celu. Tymczasem GPS mówił, że blisko. Że gdyby tak na wprost to może z 200 metrów? No… 300, może. Ale jak iść na wprost przez powalone pnie, skłębione gałęzie i kolczastości? Wśród nich zadawała się wieść to tu, to tam ścieżka. Ścieżka wciąż zwodząca w bok, pozornie tylko przybliżająca do celu, bo po zerknięciu do GPSa wciąż wychodziło 200 metrów.

Dłużyło się te 200 metrów. Ale wciąż znajdując kompromisy między mylnymi ścieżkami i naszym kierunkiem, trafiliśmy powoli w teren mniej zachaszczony, choć wciąż napakowany igłami ostrężyn. Potem… odnaleźliśmy właściwą ścieżkę nawet, tzn. tę „diretissimę”, którą przegrodziły nam drzewa. Długo nią jednak nie szliśmy, bo oto pojawiła się droga jeszcze właściwsza — żółty szlak, którym mogliśmy już kroczyć na legalu i w pewnym komforcie dobrych oznaczeń.

Potem… potem było 3/4 wycieczki. Może 4/5, ale bez chaszczy, co znaczy. że i bez przygód. Może dlatego, że każde chaszcze są inne, a szczęśliwe drogi podobne do siebie? Na tych dobrych drogach były kartki z podpisami na drzewach szczytowych, było tłumne schronisko, było obserwatorium astronomiczne i schodzenie wśród tablic o sławnych polskich astronomach, albo co najmniej pulsarach. Nawet pokazały się Tatry i Babia, o wyspowej meneżerii ze Śnieżnicą, Ćwilinem, czy Luboniem nie wspominając. Wszystko fajne, przyjemne, ale gdzie tu przygoda bez chaszczy?

Zdjęcia: basia i Pak4

[7.4.2018: Węglówka (nowy kościół) – Patryja – Przeł. Weska – Łysina – Kudłacze (zejście czarnym) – Łysina (czerwonym) – Lubomir – przeł. Jaworzyce – Węglówka. (ślad GPS)]

_________
*)