Lodowy żar

– czyli urodzinowo na Przełęcz Lodową przez Dolinę Małą Studeną albo Zimnej Wody.

Fotorelacja

Mając urodziny w samym środku lata – z upałami i ich konsekwencjami muszę się liczyć* od zawsze. Obrazków, gdy żar lał się z nieba na jeziora, góry, miasta oraz inne takie, pamięć dostarcza mnóstwo. Wspomnień pod tytułem „urodziny naprawdę cool” – jeszcze więcej.
Jednak wczorajsza rocznica była… – nie, nie wpadniemy w pułapkę dyskredytowania dalszej przeszłości na rzecz chwili obecnej, która z definicji najcudowniejszą jest… –
— jednak 6 sierpnia 2013 był naprawdę, naprawdę, naprawdę really cool!

Jednodniowa ucieczka z miejskiego skwaru i duchoty w Tatry, choć to pomysł bardzo atrakcyjny, niesie wszak niebezpieczeństwo, że wysiłek i nieposkromione słońce całkowicie zniwelują efekt wysokości i subklimatu.
Mala Studena przyszła więc na myśl nie przez przypadek: w Tatrach spiekota i duchota letniego zenitu może się zdarzyć w bardzo wielu miejscach, na bardzo wielu trasach, ale raczej nie w Dolinie Małej Zimnej Wody.
Tak i tym razem – po dzielnym dojściu ze Smokowca na Siodełko-Hrebienok, szybko odczuliśmy pierwsze chłodne powiewy. Studzące cieki wodne towarzyszyły nam co krok, lód w termosie dawał dodatkowe poczucie bezpieczeństwa zaś gorąca kawa sprawnie rozprowadzała czekoladowe zastrzyki energii (takowych potrzebują nawet dobrze zaaklimatyzowani urlopowicze, nie mówiąc o miejskich-niedospanych jednodniowcach).
Posiad-popas na wygrzanych głazach pod Chatą Tery’ego – gdy podmuchy wiatru przyprawiały o gęsią skórkę, bicze lodowatej wody masowały stopy a słońce niezmordowanie kombinowało, gdzie by tu złożyć swe podstępne całusy (nie żebyśmy mu jakoś przesadnie gorliwie przeszkadzali) – pozostanie w pamięci jako jeden z klasyków górskiej rozkoszy. Takoż gorąco-lodowe przystanki nad Lodowym Stawkiem i na Lodowej Przełęczy (2376 – siedliśmy wyżej na grani, na co najmniej 2379, z dobrym widokiem na Mały Lodowy ;/). Niektóre kostki krakowskiego lodu doniesiono aż pod Murań i to była rozkosz wyższego rzędu – kawa frappe z chroboczącym wsadem, gdy zmęczenie długiej i wyczerpującej wędrówki na i z najwyższej turystycznie dostępnej przełęczy tatrzańskiej narasta a Dolina Jaworowa nie tylko nie chce się skończyć, lecz zaczyna chuchać-buchać zwrotnikiem (choć pogodny wieczór zapada, i to w górach!)
W mniejszym termosie, pozostawionym wraz z butlą wody mineralnej w samochodowym bagażniku (pod izolacją) na intencję udowodnień powrotnych, nic już nie chrobotało… lecz kiedy jak nie po zejściu z Lodowej Przełęczy docenić pożytek także z lodu roztopionego!

W tym trybie funkcjonowaliśmy aż do końca: bardzo zimna klima na zmianę ze „zwykłym” nawiewem podczas jazdy (aklimatyzacja powrotna ;p),
wiele nocnych gorących życzeń (od tych, którzy nie dopukali się wcześniej z powodu braku zasięgu) oraz, jak dzień wcześniej, lody z mrożonymi owocami
i jeszcze więcej wody z lodem po potrawce, w której znalazły się może 3 ziarenka czerwonej ostrej papryczki ;] …gorąca mocna kawa na drogę… i jeszcze troszkę mineralnej z lodem…

Teraz tylko dopieścić ślady po słonecznych całusach. Lód i zsiadłe kozie mleko prosto z lodówki?… I wanilowo-czekoladowo-truskawkowe lody na śniadanie? — cooooool…
_________
*pierwsza musiała Mama: na początku porodu rozszalała się burza i położne dzieliły się nad debiutantką dylematami, co będzie w wypadku komplikacji, skoro linia telefoniczna, czyli łączność ze szpitalem powiatowym, zerwana?