Fałszyki

To chyba perspektywa czwartkowych pączków, chrustów, faworków (za którymi nie przepadam, ale jakże nie skosztować-pochwalić, gdy częstują?!) sprawiła, że wczoraj przyśnił mi się szczegół lipcowej przebieżki po Orlej, o którym zapomniałam już po trzech kwadransach.

Jest zatem poniedziałek, 28.07.08, przed siedemnastą. Schodzę ostrożnie z Krzyżnego do Piątki: przykrym, stromym, piarżystym żlebem. Jestem jeśli nie ‘skutecznie mrtva’ (bo z ‘konsumpcją’ takiego stanu należy poczekać co najmniej do parkingu Palenica), to z pewnością dość ‘umordowana’, co czuje się właśnie teraz, gdy opada napięcie… Na szczęście kolana spoko… – dobre i to, ale raczej nie nadgonię po ‘płaskiej’, trawersowej części ścieżki.

Szlak jest przykry zupełnie tak samo, jak 21 lat temu i zejście daje niewielką ulgę…

…Chociaż… pod górę wspinają się powoli dwaj panowie i dwójka nastolatków. Nieodpowiednie buty, niepraktyczne spakowanie. Dziewczynka co trzy kroki zatrzymuje się i pociąga spory łyk wody z dużej butli, co wzbudza impulsik irytacji nie tylko, bo czegoś takiego w podejściu robić się nie powinno, ale też z powodu wyczerpania moich zapasów (zbyt skromnych na tak forsowną wycieczkę). Lecz właśnie po prawej widać źródełko, skręcam, napełniam (kilka łapczywych łyków lodowatego płynu spowoduje naturalnie chrypkę…)
Małolaty przeszły, dochodzą tatusiowie.
– Cześć-cześć!
– …czy daleko do góry?
– Ale skądże! – i tam wyżej żleb będzie mniej przykry.

Czarno to widzę – choć nieco udobruchana wodą – jednak na powrót zgorszona obuwiem facetów, ich tempem, stylem, porą… siedemnasta tu to murowane ‘zamroczenie się’… daleko przed Gąsienicową.
Jednak turysta górski kulturalny jest… ma być… bodaj dla własnej higieny psychicznej…

– Tam za nami idą dwie dziewczyny; niech im pani powie, że są zuchy, bo one już zwątpiły we wszystko!…
– Dobrze, powiem, oczywiście. Piękny widok będzie z Krzyżnego!

Troszkę odpoczywam, pań ani śladu. Schodzę więc powoli, popijając wodę.

O, wloką się. W moim wieku, plus-minus; każda z nadwagą; buty białe ‘adidasopodobne’… Morale podobne: ‘ja już nie mogę’ – pojękują w rozdzierającym serce duecie.
– Cześć-cześć!
– Daleko jeszcze? Bo już tu skonać idzie!
– Nie, niedaleko… i proszę nie upadać na duchu, dzielnie sobie panie radzą! A bardzo trudny dzień dzisiaj, coś musi być w powietrzu… ale trzeba dojść, prawda?… Ja? – do Palenicy, potem muszę zdążyć do krk… A może wody?… tamci panowie mówili, że mogą panie potrzebować…
– A, to tylko dlatego nas pani tak pociesza, że oni panią poprosili, a gdyby nie, to by pani tego wszystkiego nie mówiła?… że dzielne jesteśmy?…
– Ależ skądże, na ogół zagaduję gdy idę sama i są warunki, tym bardziej dziś, bo nie mogę za szybko, choćbym chciała. Przecież to na oko widać, że panie dojdą… tu jeszcze będzie troszkę tego żwirku, potem lepiej, widoki z przełęczy obłędne a po drugiej stronie zdecydowanie łatwiej…

(Tu troszkę mityguję szarżę, bo nie pamiętam doprawdy, czy tuż pod Krzyżnem w stronę Pańszczycy nie ma kilku ubezpieczeń (a stromiej będzie na sto procent!)… I przecież tak się niedawno oburzaliśmy, gdy, łapiąc oddech na Szpiglasowych Perciach, podsłuchaliśmy trzech chłopaków perswadujących małolacie, że zejście Zawratem (w sobotę!) będzie łatwiejsze, niż te kilka łańcuszków, które przed chwilą pokonała… Tyle, że tamci mogli zmienić plany, wycofując się Roztoką a nie oszukiwać dziewczynę, gdy najwyraźniej się bała… tu nie ma o tej porze dnia wyjścia – tylko wyjść!
Słowotoczę jak na roztoczańską klimatykę przystało… jak tu cudnie i super pogoda… i szkoda byłoby… a choć i człowiek padnięty, toż przecież przejdzie, po czym wspomnienia na całe życie, etc., etc….
– To pani też wykończona?… to dobrze!… Bo myśmy myślały, że tylko my takie niedołęgi…
– No jasne, że wykończona jestem, totalnie… każdy jest pod koniec górskiego dnia; organizmy ludzkie są podobne, mają swe ograniczenia, cała różnica w bojowym duchu…

Ej, chyba przeholowałam, myślę sobie. Mówię więc, że na mnie czas, a w duchu (bojowym) mam nadzieję, że panie zajmą się podchodzeniem a nie sprawdzaniem, czy istotnie tak opadłam z sił, jak im wciskałam.

Praktykowanie psychoterapii to wyczerpujące zajęcie. A jeszcze ta moralna dwuznaczność! – z taką myślą obudziłam się, zdumiona, że tak szybko i skutecznie wyparłam epizod z pamięci. Jak tłusty pączek, przy którym uśmiechamy się i dziękujemy, boć luksus notorycznej prostolinijności dany jest rzadko i niektórym…

A może powinnam była ‘pouczyć’ tych facetów, że podchodzenie z rodzinami pod Krzyżne ok. 17:00 jest przejawem… itede?…