Na szlaku… nietoperzowym

Najpierw zaskoczenie.
Że najłatwiej wydębić (wymodrzewić? może nawet wyjodłować?) remont dachu drewnianego obiektu zabytkowego… gdy się ma w jego obrębie stanowisko jakiegoś bardzo-rzadkiego-w-Europie nietoperza. Nocka dużego a najlepiej podkowca małego.

Irek onegdaj zalinkował bliski memu sercu Bukowiec; sama na ‚drewnianym szlaku’ widziałam kilkadzieści tablic informujących o nocnych dobrodziejach.

Na przykład w cerkwi w Leluchowie jest ich ponad 250. Dzięki fundacji Ekofundusz wyremontowano pod nietoperzowym wezwaniem dach z przyległościami, lokatorom wyłożono specjalną matę na odchody, po które raz w roku przyjeżdża specjalny odkurzacz.
Wszyscy są zadowoleni. Nietoperze dają temu wyraz poprzez gremialne przenoszenie się z ruin połemkowskich piwniczek w miejsca jeszcze bardziej starożytne. A opiekunowie świętych obiektów chętnie widzą życie na poddaszu.

Powie, ktoś, że dość to zabawne – można łatwo pozyskać kasę na zabezpieczenie i utrzymanie dachu zabytku z powodu ochrony stanowisk rozrodczych podkowca, lecz gdyby jako meritum podać sedno: kilkusetletnią historię obiektu, skarby sztuki, wspólnotę wokół tego zgromadzoną (obecnie, kiedyś), jej niełatwe losy na styku kultur i w dziejowych zawieruchach… najnowsze próby pojednania (ich sukcesy, porażki) — to byłoby znacznie bardziej złożone.
Idzie się więc na podkowca i nocka, zdając sobie sprawę z ironii tkwiącej w takiej strategii… albo nie.
Najważniejsze, że dach nie przecieka a o nietoperzach można dodatkowo poopowiadać turystom.