Najwredniejszy z zapachów

W rodzinie nie palił NIKT. Mówiło się wprawdzie, że Dziadziu od wielkiego dzwonu (powiedzmy – w jakąś szczególną niedzielę po południu)… ale nigdy go nie widziałam z papierosem (dożył 96 lat). Jeden wujek, wżeniony w połowie lat 70tych – owszem (wkrótce się odzwyczaił). Słowem – super towarzystwo, zwłaszcza uwzględniając zróżnicowany background.

‘Rodzina mego ducha’ w 99% nie pali. Wyjątki sprzed dekady-półtorej nawet się nie domyślały, jakim cierpieniem i ofiarą było życzliwe wysłuchiwanie ich problemów życiowych w oparach dodatkowego absurdu (narastający ból głowy, perspektywa smrodu włosów, odzieży a nawet – całego mieszkania)… Dziś palą tylko dwie znajome, (o niższym statusie edukacyjnym), tolerowane ze względu na nieprzeciętną serdeczność (i długą zażyłość) – rewelacyjna statystyka! Coraz lepiej dzieje się w miejscach pracy, restauracjach, poczekalniach, foyers teatralnych, wszelakich korytarzach i przejściach…

Gdzie właściwie kamufluje się te 30% Polaków, którzy wciąż puszczają z dymem ciężko (lub lżej) zarobione pieniądze, rujnując zdrowie cudze i własne, zaśmiecając ziemię i powietrze – pomyślałam niedawno.

Częściowa odpowiedź przyszła w ostatni piątek, kiedy to wybrałam się około 19:00 z Dębnik na Rakowice (cmentarz Krakowa o dwuchsetletniej historii). I, maszerując przez Planty, ‘porażona zostałam’ wszechobecnością fajek. W marszu, spacerze, przytuleniu, na co drugiej ławce, nad wózkami (nawet trzy papierosy w ścisłym wianuszku). Co drugi piwosz – z papierosem (nie unikniesz powiewu nawet na pustej szerokiej alejce, co dopiero gdy tłoczno na niej niczym na więziennym spacerniaku). Lipy i jaśminy pachną, jak dawno dotąd – i całe to ohydztwo miesza się raz po raz z kwieciem! Kloszard chce jałmużnę… oczywiście, dmucha odorem piwska i fajek. Za chwilę dobrze ubrany ‚elokwentny’ ma ambicję odłączenia mnie od muzyki na korzyść własnego towarzystwa… też palił moment wcześniej.

Jaką ulgą jest – po takiej zapachowej kakofonii – spokojny, lesisty cmentarz.