Obżarstwo duchowe

Prawie dwie dekady temu, na spotkaniu przedwyjazdowym z ‚pierwszego Londynu’, kolega spuentował moje zmagania z mega-ofertą molocha tak:
‚Bo wiesz, tu najpierw człowiek się rzuca i zalicza, pożera, żuje, trawi… a potem, koło pierwszego półrocza, się wreszcie reflektuje, że się nie da, za dużo, że jest zaangażowanie zawodowe, rozwój, zawiązują się przyjaźnie, zobowiązania z nimi związane – wyrabiasz podejście blase; już nic cię nie rusza, nawet największy hicior, nawet jak przyjeżdża Solti’.

Mind you, znajomy ów miał był w podwawelskich czasach abonament na filharmonijny balkon i – mimo bycia świeżo opierzonym, rokującym orłem zacnej profesji (niepowiązanej z biciem ‚humanistyczno-sztucznej’ piany) – zazwyczaj wiedział teoretycznie i empirycznie, co w lokalnej trawie piszczy.

Postawę blase w Londkach czy Paryżewach wymusza życie, ale problem odnowił mi się szybko w ustabilizowanym kontekście sennie-prowincjonalnego Smoczogrodu – miejsca, które nie powinno zbyt często stwarzać wybrednemu osiołkowi dylematów typu ‚za dużo w żłobie dano’.

A jednak. Wiosną, latem, jesienią, w karnawale… Zwłaszcza gdy dołączą się atrakcje okołobiznesowe a zobowiązania rodzinne-i-inne przytłoczą (OK, zamiast przytłaczającej metaforyki powiedzmy, iż po tygodniu ‚~dwu-trzyetatowym’, chodzisz w sobotę i niedzielę niczym dobrze naoliwiona błyskawica…)

A jednak trwałe są nawyki z czasów studenckich (gdy jedni mieli abonamentowe, ciocio-babciowe balkony a inni ścibolili czas i grosiki na penderecki czy mahlerowski parter)… i czasem człowiek się rzuci, jak za dawnych lat, by liznąć-uszczknąć „wszystkiego” (ha!), co dają.

Jak ostatnio… Po piątkowej nocy na niespodziewanym bankiecisku (white ties and tiaras – czegóż się nie robi dla znajomych, którzy niedawno zrobili to samo dla nas!;/)… – trzy godziny snu i… pędem pod Szczawnicę! Prawie cały grzbiet Małych Pienin plus pod-ległości (pogoda od spiekoty poprzez duszący wiatr po straszycielskie grafitowe chmury – czyli idealna, boć mogło dolać, co ‚zrobiło’ dopiero w drodze powrotnej).

A w mieście choćby Festiwal Mahlerowski, Cracovia Cantans*, Noc Teatrów, inne cykle. Niejednokrotnie pełna oferta przekracza „pełnoetatową” dyspozycyjność pojedynczego przeżuwacza.
Liznęliśmy nocnego koncertu u Piotra i Pawła w ramach zjazdu chórów, popędziliśmy ku scenie plenerowej pod Św. Wojciechem, gdzie ponapawaliśmy się baletem Prometeusz. Stąd powędrowaliśmy do Opery – wcześniej była tam premiera Traviaty, ale noc to noc! – dopiero spektakl zaczynający się w minucie duchów będzie dostatecznie-sugestywnie-stosowny.

Nocne życie lokalnej i przyjezdnej młodzi trwa w weekend jeszcze dłużej, niż ekstraordynaryjne przedstawienia; barwność krakowskiej club scene jednych cieszy a innych smuci – to są zwyczajne dzieje.

…Zaś pociechy znajomych wyglądają nie tylko na ‚poukładane’, ale nawet – temperamentnie pracowite. Często mają konszachty z hałasem wprzódy uporządkowanym, w tym z wohltemperierte. W progi ‚rozsadni’ takowych hałasów, do Karłowicza, zawitaliśmy w niedzielne popołudnie (zaliczywszy pierwej ‚oprawioną’** sumę wawelską a po niej obejście katedry… z otwartą kaplicą Batorego a potem – prałackimi pogaduszkami nad kryptą wieszczów).
Na popis końcoworoczny zawitaliśmy. Pianista, z którym przez dwa ostatnie lata miałam cotygodniowy kontakt, wystąpił w szkolnym jazzbandzie Young Lions, prowadzonym przez Jarosława Śmietanę – maestro zdążył z Niemiec by poprowadzić tę część koncertu, pochwalić wysoki poziom podopiecznych.

Młodzi, ach ci młodzi, człek by ich łyżkami jadł! Bo czy można mieć dość utytułowanego ośmioletniego skrzypka?… Albo dziewięcioletniej pianistki, grającej pięknie a dygającej dwornie jak rutyniara? (którą jest – zaszczytu solowego występu dostąpili najlepsi, konkursowicze, inni zdobywcy).

Ostatnią zaś zdobyczą ‚wspólną’ placówki (macierzystej Daniela Stabrawy… dla naprzykładu) jest prawie-zakończenie ambitnej rozbudowy.
‚Czyli dziś to coś jak pożegnanie starego Wembley?’
‚A żebyś wiedziała!… coś się kończy…’
Dumny tato absolwenta-pianisty i nastoletniej oboistki wytrzymał w dusznym, przepełnionym audytorium już wiele podobnych maratonów. Niedzielny trwał ponad trzy godziny; wielu stało, my siedzieliśmy (i to paradnie-centralnie – za dyrektorem i cystersem z Mogiły; drugiemu sala podziękowała owacją na stojąco za dwudziestoletnie proboszczowanie i wspieranie szkoły w której był też długo katechetą).

Każdemu czasem przyda się odpoczynek. Albo podmiana… jednego obża… zaangażowania innym. Już się nie mogę doczekać zasiąścia w izbie wirtu-refleksji by smakować to, co podczas mojej absencji potworzyli Owczarek, TesTeq, Abnegat, Wszyscy Inni…
____
*(dopiero) Drugi Krakowski Międzynarodowy Festiwal Chóralny – i już (reklamuje się jako) największy w Polsce – ma Smoczogród tę siłę zjazdowo-konferencyjno-rywalizacyjnego przyciągania!… [nb, Centrum Kongresowe?… – coś kopią… gdy latem 2009 uszczęśliwiali nas pętlą MPK, jej czasowość określili na 2 lata ;D]
**Wawel zasługuje na lepszych oprawców muzycznych…
***Naturalnie, pojęcie obżarstwa duchowego wprowadził w obieg Św. Jan od Krzyża