…a u nas, na Zakrzówku…

– dziki!
Zżerają jabłka o pysznych, starych smakach*, panują nad pejzażem (zwłaszcza trawników), porami spacerów, wyobraźniami… Nawet nad frazeologią panują – B, wyciągając (swoim zwyczajem) właścicieli psów na mrożące krew w żyłach opowiastki, odświeżyła sobie na przykład zwrot zasłyszany w głębokim dzieciństwie – uciekać w trapa.
Nie pamięta, z czym się jej kojarzył wtedy – teraz trap ewokuje pułapkę bezrefleksyjnej paniki. Lecz z drugiej strony o bezrefleksyjności innych może myśleć (ze zwodniczym spokojem) ktoś, kogo władza u(spo)koiła wiosną raz i na zawsze w dziczym temacie – inni, płochliwsi, opowiadają o dziuplach(!) i o przerażającym zapachu, który płoszy psy, nawet te groźne**.

Nie koi starganych nerwów klimat wokół gorących lokalnych wu-zetek. Kilka dni temu gorąco dyskutowano zarzucenie przez magistrat tzw. Strategii Rozwoju Zakrzówka, czego konsekwencją może być dopuszczenie do powstania tuż przy akwenie (i w granicach Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego) osiedla dla co najmniej 4,000 osób.
Dla deweloperów to gratka nie lada.
Budowniczowie ostrzą sobie też ząbki (kły i pazury) na okolice Parku Dębnickiego. Dwa jego początkowe kawałeczki oddano do użytku 8 lat temu, jak raz tuż przed wyborami samorządowymi; połączenie się owych skrawków we w-miarę-foremną całość miało nastąpić wkrótce (realistycznie – przed kolejną elekcją)… aliści… – larum grają – tuż obok a nawet na części terenu ma powstać… oczywiście apartamentowiec (na osiedlu niskich domków!). Nie dziwota więc, że – gdy dodamy do kompletu projekty parkingu podziemnego pod Rynkiem Dębnickim (i letnie smażenie petycji przeciwko)… oraz Park Duchacki – sprawy dotyczące bezpośrednich okolic B wydają się dominować bieżącą agendę obywatelskiego lobbingu pod Wawelem.

Inny typ prób lobbingowych dał się dostrzec w sobotni poranek tuż pod kamieniołomem. Zbliżając się do starej pętli autobusowej, B usłyszała dźwięki instrumentów dętych, układające się w marsz umpah-umpah, zupełnie jak ‚na wyjście do kościoła’ staromodnego orszaku weselnego. Okazało się, iż był to miły początek ‚pielgrzymki śladami Karola Wojtyły, Robotnika’. W wykonaniu orkiestry górniczej.
Jakież było zdumienie B (zajętej zbieraniem czerwonych jabłek na stoku zbyt stromym i kamienistym dla dzików), gdy dziarska muzyczka ustąpiła miejsca procesji jękolącej przez megafony że krzyże na człowieka, że drożyzna, że pieniędzy coraz mniej… ogólna beznadzieja. Nie sposób przewidzieć reakcji BigBossa na takie modły, ale na miejscu Autora hasła „nie lękajcie się!” B powstrzymałaby się ze wstawiennictwem ;/
Nie lękajcie… ha, łatwo powiedzieć gdy chodzi o dziki… Ale gdy prophets of doom nacierają fizycznie i akustycznie wąskim wąwozem – B hyc! – w boczną ścieżynę, popod ‚dużą’ ścianę; instruktorowi asekurującemu z dołu kursanta towarzyszy córeczka – lat dwa, miesiące trzy. Ani tata, ani piękna niczego się nie lękają, wszystkich zachęcają do spróbowania się ze skałą (mała – uśmiechem), o dzikach nie słyszeli, nie słyszą też ‚pielgrzymkowiczów’…

___
*zielone, żółte, złote, piaskowe, brązowawe i czerwone – normalnie nieskrępowane żerowisko-zapasowisko kursantów alpinizmu oraz B…
**„Przepraszam, czy to są może ślady dzików?… właśnie wróciłam z wakacji… wygląda to groźnie…”
„Ale paaaani, ony tu są, a ile jeszcze! W dziuplach siedzą, to znaczy się w norach… Przedwczoraj zaatakowały chłopa, pani… na karetce do szpitala pojechał… komórkę miał, nic nie pomogło…
Nie wolno samemu do lasu, ani za dnia, ani w nocy!”
„Ale pani właśnie wyszła z lasu…” (rozmowa toczy się pod ‘pomnikiem Presley’a’)
„Bo ja muszę z psem, ale jak kiedyś wleciał mi do lasu, w te chaszcza, wie pani, jak poczuł… tą dziuplę… jak uciekał… to i ja – w trapa! – razem my wiali!”