Dzikość (serca) niejedno ma imię

30 marca 1909 – krakowianie są oburzeni brakiem czujności policji. W samym centrum miasta dokonano śmiałej kradzieży. Jak pisze prasa: „sprawca włamał się do handlu wędlin p. Bialika przy ul. Floryańskiej w ten sposób, że przelazł przez otwarte okno nad głównym wejściem, które nie było zamknięte na żaluzyę, tylko na kratę drucianą. Złodziej zabrał z lady podręcznej 800 koron i rewolwer a ze sklepu zapas wędlin”.

Kraków.pl, dwutygodnik miejski. Nr 5 (48), 17 marca 2010, Kalendarium krakowskie (s.25).

Wykorzystując do maksimum ‚zwrotnikową’ passę pogodową, w zeszły wtorek B wybrała się na dłuższy spacer do Lasu Wolskiego*. Jak na metropolię – w prawie-dzikie prawie-góry; zwłaszcza o tej porze roku widać głębie wąwozów, stromość i biel skałek…

Chcąc zamknąć przynajmniej ‚pętelkę mniejszą’ – B maszeruje żółtym szlakiem na południe, w dół, ku zameczkowi przegorzalskiemu. W pewnym momencie jej trasę przecina spore stado saren. Puszyste białe pupy migają jedna za drugą, prowokując myśl-postanowienie, że chyba najwyższy czas nabyć drogą kupna sprzęt (foto), który umożliwiłby błyskawiczne rozpoczęcie skutecznego polowania…

Ledwie myśl o polowaniu p(w)ostała w głowie B – kolejny hałas pobudza zmysły: w odległości ok. 70m przebiega w szyku i z godnością… pięć dzików. Okrągłe, dorodne, nie żadne tam warchlaki czy mizeroty cudem ocalałe z ciężkiej zimy.
Przebiegają z prawej na lewą – dokładnie w kierunku planowanego spaceru B – zachwyt dostaje więc lekką przymieszkę niepokoju:

Dzik jest dziki, dzik jest zły
dzik ma bardzo ostre kły (a przynajmniej najeżoną dziczą skórę)
kto spotyka w lesie dzika
ten na drzewo prędko zmyka!

Na drzewo? Nie B! Ona na 112!
„Dzień dobry, jestem na spacerze w Lesie Wolskim na żółtym szlaku w pobliżu Przegorzał. Ścieżkę przebiegło właśnie w niedalekiej odległości pięć dzików i pobiegły dokładnie w kierunku, w jakim zaplanowałam pójść. Proszę wybaczyć, jeśli zawracam głowę, ale mam pytanie, czy kontynuowanie tej trasy jest bezpieczne”
„Proszę poczekać, współpracujemy z firmą zajmującą się odławianiem dzikich zwierząt; zaraz panią z nimi połączę”
/czekanie trwa, dobrze, że 112 to numer darmowy…/
„Halo, w czym mogę pomóc?!”
„Jestem na spacerze w Lesie Wolskim i mam takie nietypowe pytanie odnośnie mojego bezpieczeństwa…”
/po poważnym i kompetentnym wypytaniu o wszelkie możliwe detale/:
„Nic się nie przejmować… można iść. Po prostu spłoszyła je pani i se poleciały…”

Se poleciały w bardzo uczęszczaną część lasu – teren częstego ‚urzędowania’ wielu cyklistów-kaskaderów…
A zaspokojonej bezpiecznościowo i ciekawościowo B (przez spokojnego profesjonalistę zaspokojonej) przypomina się cytacik o zuchwałości, żaluzyi, rewolwerze i składzie wędlin – i przestraszona z przed-chwili nie może powstrzymać się od spazmów śmiechu na myśl o dziczyźnie, którą mogła-była upolować nie tylko w trybie foto…
…Postawić wędzarnię (z żaluzyjami albo i bez)… i…

Radosnych i smacznych świąt tudzież po-świąt życzę!
Z wiosną koniecznie, z dziczyzną – opcjonalnie!

___
*W niedzielę 21.3 odwołano mnie ze Słonecznej Promenady na półdniowe narty, powtórzone we środę (co to dla nas podchodzenie i nocne zjazdy po nieoświetlonych stokach! ;D); czterogodzinną ‚maxipętlę wolską’ uskuteczniłam zatem dopiero w czwartek… (najbardziej-tropikalny piątek ‚zmarnowałam’ na mycie okien i inne wysokowysiłkowe elementy tzw ‚spring cleaning‚… – kondycja (przedmiot niekłamanego samozachwytu) jak znalazł na 12-godzinne zasuwanie + 3h ‚ambitniejszej’ pracy!… ;/)
**Po-sąsiedzkie podglądanie polowania na Kornelię M pod PZN troszkę opóźniło środowy wypad na narty…