Góry przestrzenne, góry czasowe (*)

Z czasem problemy są i będą, ale w momencie, gdy człowiek znajdzie się w odległości godziny i dwudziestu minut autokarem od królewsko stołecznego miasta K, z widokiem na Babią-Fudżijamę i boskie Tatry, ptakami koncertującymi jak szalone w różnych formach i wariacjach – zadaniem chwili staje się: jak objąć i przywłaszczyć te concerti grossi (i inne Cezanne’y) i upakować je (cenny ładunek na najbliższe tygodnie) w akumulator pamięci i emocji.

Widzą już Państwo, że maj sprzyja kiczowatym i ogranym metaforom także u basi… Niedziela, która mogła być pogodową klapą, a stała się na finiszu seledynową sielanką – sprzyja szczególnie.

Pani Redaktor i moim czasoprzestrzennym wyczynom towarzyszyły dywagacje ‘jak’ i ‘kiedy’ to zrobić – dać szansę zebrania się w jednym miejscu Osobom połączonym systemem, który zbliża ludzi nie gorzej, niż pewne piwo, którego parasole postawiono (o horrendum!) na przedpolu schroniska pod Turbaczem. Konkluzje były bądź bardziej pozytywne, bądź bardziej negatywne – w zależności od poziomu zachmurzenia (sprzyjającego wędrówce i nie powodującego – aż do pewnego momentu – problemów z ostrością widoczności).

Więc należało tylko tak rozłożyć siły, by w jak najlepszej formie dojść na szczyt, zejść z niego ‘na łeb, na szyję’ do Koninek, skąd autobus, z boską i ludzką pomocą, mógł nawet dotrzeć do Krakowa w dobrym czasie przed koncertem, na którym wypadało być. (Dotarł, mimo remontu zakopianki powodującego giga-korki).

Czy da się ustalić jakiś dobry czas i miejsce, by kilkanaście Osób – mocno zajętych, rozrzuconych po kraju i świecie – zebrało się na późnosobotni posiad z takim czy innym concerto grosso w tle (albo na pierwszym planie)? – to pytanie wciąż pozostaje otwarte.