Sól

Dwa tygodnie temu arktyczna aura nieco zmodyfikowała sobotnie* plany: zamiast pomaszerować w Puszczę Niepołomicką (a już na pewno na Kopiec Grunwaldzki) – po zwiedzeniu zamku i miasteczka Niepołomice oraz zespołu Benedyktynek w Staniątkach, udaliśmy się musnąć atrakcje naziemnej Wieliczki. Pośród których w pamięć wbiło się chwil parę z imponującą kolekcją… a jakże! – solniczek.

Niewiarygodne, jakiej deprecjacji wartości doznał w świadomości przeciętnego zjadacza chleba (i soli) minerał o symbolu NaCl… Dosłownie przez ostatnich kilkadziesiąt lat!

Wy jesteście solą ziemi i światłością świata, powiedział Pan… a potem było już tylko mocniej – w handlu, docenianiu, używaniu (nie, nie tylko do balsamowania faraonów!…)

Aż nastał – przynajmniej po północnej stronie światło-cienia – wiek lodówek i zamrażarek, nadmiaru i otyłości… nastały alarmy przedawkowania**, pogróżki wieńcówkowo-nowotworowe, Actions on Salt…

Czy więc tylko owe setki tysięcy ton zgromadzone przedzimowo w łagodnie-zimowych krajach mogą budzić otuchę? Czy więc tylko rzeźby Kaplicy Św. Kingi i solne lampy pobudzą nas estetycznie… zachwyt cudzoziemców podbuduje moralnie a pachnące kosmetyki z wkładem NaCl będą najdalej idącym kontaktem ciała naszego powszedniego ze związkiem chemicznym, który ojcom naszym przez tysiąclecia służył?…

Na kilkanaście dni przed ewakuacją z Anglii (1999) byłam na nabożenstwie akademickim z Kardynałem Hume. Tematem mszy była (jak co 3 lata w lutym) sól i światłość… A spotkanie z hierarchą przypominało trochę prywatne audiencje u JPII… Nikt nie wiedział, że benedyktyn i pasterz brytyjskich katolików (w 1978 wymieniany jako papabile) jest poważnie chory (zmarł cztery miesiące później)… i tylko jego dobroć, ciepło i mądrość promieniowały jak zawsze… – doświadczane tyle razy z bliska i na odległość.

Wy jesteście, wy być macie – braci studencka z bliskich i dalekich zakątków globu – solą ziemi i światłością świata…

Zabawne przemieszanie małych i wielkich ośrodków krystalizacyjnych pamięci sprawia, że ilekroć zaczynam zbyt pomstować na populizmy i popkulturyzmy, konsumeryzm, nadużycia, — przypominam sobie Hume’a i ‚tamtą sól’…
I łagodnieję… bodaj na moment.
I mniej sypię soli wielickiej, kłodawskiej, salzbursko–berchtesgadeńskiej czy winsfordzkiej na otwarte rany słabowitego społeczeństwa ponowoczesnego…
Że mniej, wiem tylko ja — przyzwyczajeni do łagodnych dawek albo ci co są dawno po odwyku dojdą zapewne do wniosku, że wciąż przesa…lam.

____
*ROI PAKa i moje
**statystyczny Polak wtranżala ponoć 5 kg soli i 32 kg cukru rocznie… o polepszaczach i innych chemikaliach nie wspominając… (a niektórzy chcą wcielić w poczet ‚białych śmierci” także białą mąkę…)