Rym

MIARĄ jest angielski wiersz bohaterski bez rymu, taki jakiego używał Homer po grecku i Wergiliusz po łacinie. Rym nie jest koniecznym dodatkiem i szczerą ozdobą poematu lub dobrego wiersza a głównie w dziełach dłuższych, lecz wymysłem barbarzyńskiego wieku dla pokrycia nędznej treści i kulawej miary. A zyskał urok pewien dzięki użyciu go przez niektórych sławnych poetów dzisiejszych, skuszonych nowym obyczajem; wszelako stał się on im wielką udręką, zawadą i więzami, gdyż wiele rzeczy wyrazić nim gorzej, niżby to uczynili w inny sposób. Nie bez przyczyny więc niektórzy italscy i hiszpańscy poeci najwyższej miary odrzucili rym, zarówno w dłuższych, jak i krótszych swych dziełach, jak to od dawna uczyniły najprzedniejsze angielskie tragedie, gdyż jest on rzeczą dla wszystkich wytrawnych uszu błahą, a nie daje nijakiej prawdziwie muzycznej uciechy, którą daje jedynie właściwe metrum, stosowna ilość sylab i treść dowolnie przenoszona z jednego wiersza na drugi, a nie ów podzwaniający dźwięk jednakich końcówek, błąd, którego uniknęli poeci starożytni zarówno w poezji, jak też w dobrej wymowie. Owo więc porzucenie rymu nie może być wzięte za wadę, choć wyda się wadą niektórym prostackim czytelnikom, a raczej winno być uczczone jako przykład, po raz pierwszy w mowie angielskiej dany, owej starożytnej swobody odzyskanej dla bohaterskiego poematu, zakutego do dziś w dręczące więzy rymowania.

Wstęp autora, Johna Miltona do Raju utraconego (Paradise Lost, 1667), w przekładzie Macieja Słomczyńskiego z 1974. WL Kraków 1986.