Docenić obsługującego

Z mojej trzytygodniowej kelnerskiej przygody pamiętam najlepiej ‘dzień jeden’: pierwsza naprawdę wiosenna sobota i mnóstwo, mnóstwo gości. Pod koniec czternastogodzinnego dnia byłam pewna, że noc nie wystarczy na zregenerowanie się… dojście do siebie obolałych nóg (wystarczyła… a niedziela nie była już aż tak szalona). Szef, jedyna poza mną załoga, wiedział jednak, jak mnie podbudować – wziął pudełko po kasztanach jadalnych, wyrzucił zeń monety: ‘to twoje, tylko dzisiaj, jeden dzień z siedmiu, oczywiście dodatek do tygodniówki, na jaką się umówiliśmy… w tygodniu nie będzie, naturalnie, aż tak dobrze, ale dziś byłaś świetna… w ogóle, nie tylko „jak na pierwszy dzień”’…
Doceniono mnie na prawie 40 funtów; tygodniówka opiewała na 130. Miałam Easter hol’96. I spore potrzeby inwestycyjno-konsumpcyjne…

Armia kelnerska UK zawsze zarabiała kiepsko. I zawsze w podtekście było: ‘ale są jeszcze napiwki’. By wyrównać krzywdy świata tego, Labour wprowadziła w 1999 tzw. ‘national minimum wage’. I tu się zaczęło. Wraz z tym wydarzeniem oraz równoległym, coraz powszechniejszym płaceniem rachunków restauracyjnych kartami kredytowymi – managements wielu biznesów restauracyjnych (w tym – potentatów sieciowych) doszły do wniosku, że można wypłacać personelowi podstawowe tygodniówki właśnie z tych dobrowolnych dodatków szczodrego, zadowolonego klienta. Albo inaczej je umniejszać, zagrabiać… Doszło nawet do kontraktów o brzmieniu/asumpcji: ‘basic wages – £ 0.00 per hour’!

Bulwersowało to licznych ‘wtajemniczonych’ od dawna. Brytyjska kultura bywania i wynagradzania ‘niżej sytuowanych’… (‘niżej’ w danym momencie – np. naszej dobrej zabawy w ‘jakościowym wolnym czasie’), to coś bardzo szczególnego. Obrośniętego ceremoniałami i odruchami myślowymi. Eleganckie patronising; wzorowane na arystokracji, bezbłędne maniery (na jakie pozwolić sobie może teraz każdy reprezentant klasy średniej); podskórny kult ‘gry fair’ i taczerowskiego ‘spirit of free enterprise’… Kelnerzy to nierzadko studenci… także zagraniczni – a więc również kształtowanie charakteru człowieka, jego wytrzymałości… co tak lubią promować ‘typowi Wyspiarze’.
Poza wszystkim: ‘chcę dodatkowo wynagrodzić dokładnie tę osobę, która mnie obsługiwała… nie żadną inną a już z pewnością – nie ich management’. Bo taki na przykład restauracyjny Londyn, to zjawisko najkosztowniejsze w świecie (wyliczono w zeszłym roku)… i to jeszcze zanim zdecydujemy się na dodanie service charges and gratuities. (Restauratorzy narzekają, że profit margins spadły niebezpiecznie… także z powodu zwyżki cen paliw/żywności).

Nie zawsze jednak można się było dowiedzieć prawdy o tym, dokąd idą sumy dodane ‘opcjonalnie’ do rachunków (nie opodatkowane VATem!) Personel ma często zakaz odpowiadania szczerze na zapytania… a cctv wiele wychwycą.
Aż para zrzuciła pokrywki. Przedwczoraj Independent serią tekstów ogłosił ‘kampanię narodową’ na rzecz traktowania fair personelu kelnerskiego (‚Fair Tips, Fair Pay’)… z barwnymi opisami złych praktyk i sprytnymi wskazówkami dla klientów, jak dać ‚tip‚ by trafił do tej kieszeni, do której chcemy, by trafił. Już w następnym dniu* (wczoraj!) o problemie wypowiedziało się Downing Street. Nareszcie!

___
*’Hours after The Independent published a front page story disclosing how restaurants pocket much of the money, Gordon Brown’s official spokesman said the Government wanted to see a „fairer and more transparent” system and intended to make an announcement shortly’.