Amatora trików kilka…

…czyli wspierajmy i motywujmy melomanów in spe!

Wczoraj Quake powiedział: ’Takie popularyzowanie raczej mi nie pasuje. Z bardzo prostego powodu: wychodzę z założenia, że jak ktoś chce coś poznać, czegoś się dowiedzieć, to i tak znajdzie sposób i drogę, żeby to zrobić’. A potem Jacobsky: ‘Prawdziwie oddany swym gustom po prostu nie słucha krytyków oraz pohukiwań z wieży z kości słoniowej.’

To wszystko najszczersza prawda. Ale problem(ik) wpisu był nieco inny: kandydat na melomana, próbujący się wspinać po szczeblach wtajemniczeń i szukający pomocy. Czyli – już chce. (Co do dawania nieproszonych rad – jestem od tego tak daleko, jak tylko sobie można wyobrazić; uważam większość takich akcji za protekcjonalny zamach na moją wolność).

Ale zdarza się czasem, że ktoś – zanęcony i zmotywowany twoją radością obcowania z muzyką, urodą grupy zogniskowanej wokół tej Pani, swoim awansem finansowym lub towarzyskim, koniecznością zawodową głębszego rozumienia (np. doktorat ‘z polskiego’) – chce w tobie zobaczyć przewodnika. Albo motywatora wstępnego (co to da pierwszego kopa, a potem ‚samo pójdzie’). Ktoś taki, jak to często w Polsce bywa, ma prawie-zerowe przygotowanie formalne, za to wiele dobrych chęci.

1. Zawsze pytam ‘czego słuchasz’, by się po amatorsku rozeznać, dokąd się najłatwiej z tego punktu odbić (i by taki meloman in spe poczuł, że ma bazę).

2. Muzyka ma ci dawać przyjemność (uspokajać, stymulować intelektualnie) – więc, jeśli (przykładowo) przez następne 20 lat zatrzymasz się na epoce Beethovena czy Brahmsa, nie przejmuj się.

3. Nie ma czegoś takiego jak ‘jestem jakiś’. Jest wyłącznie ‘staję się’. Ten wektor może iść w górę albo w dół.

A teraz zaczynają się schody. Bo, podobnie, jak przy nauce języków obcych, wiele osób myśli: ‚może do tej całej muzyki jest jakiś magiczny klucz, jakaś jedyna książka, którą tylko przeczytać…’ – i już (na koncercie czy w domu) człowiek będzie słyszał i rozumiał wszystko. I brylował w towarzystwie.
A tu owszem, kluczyki może i istnieją, ale raczej do konkretnego człowieka, niż do tej rozległej dyscypliny.

Jeden wyjdzie od kolekcjonowania płyt i nagrań. Drugi woli przestudiować ogromną książkę o historii muzyki i gatunkach muzycznych (‚bo wtedy będę się czuł pewnie’). Trzeci zacznie się namiętnie uczyć solfeżu (‚bo dobrze jest zacząć coś współ-tworzyć’). Czwarty będzie potrzebował ’znaleźć się w towarzystwie’ i zacznie bywać na koncertach (nie mają Państwo pojęcia, jak często wyszukiwarki przekierowują do tego blogu frazy ‘jak się ubrać do filharmonii/opery’!) Piąty zacznie czytać krytyków. Szósty będzie emfatycznie deklarował, że do żadnych ‘jajogłowych’ nie ma zaufania, a tylko do ‘osób sprawdzonych, które czują podobnie jak on’. Siódmego najbardziej ujmie to, że ‘mentor’ zainteresował się jego dotychczasową ‘muzą’ i docenił jego język (‘werbalny’).

Na moich rozmówców najbardziej działała historia stopieńków mojej własnej fascynacji. I opowieści o pasjach ludzi, którzy też startowali niemal od zera, a doszli naprawdę daleko (jak miałam zwyczaj się wyrażać: ‘bez jakichkolwiek pieniędzy podatnika zainwestowanych w ich edukację muzyczną’).

A reszta to: ‘musicie od siebie wymagać’ – Pani Muzyka jest przecież tego warta. Kilka spraw, do których dzięki niej dochodzimy – tym bardziej.