To ostatnie śniadanie…

Fully cooked English breakfast, ma się rozumieć. Osławiona instytucja, z której kontynentalsi kpią niemal tak bezlitośnie, jak z oddzielnych kurków do ciepłej i zimnej wody w umywalkach. I angielskie śniadanie i kurki robi się dziś prawie wyłącznie dla turystów. Którzy udają, że są zachwyceni tą maskaradą, co napędza dalsze lata i dziesięciolecia utrzymywania skansenów. 

Aliści u nas sezon na skansen skończył się 31 sierpnia. Już w czwartek instytucja wydała dla letniego personelu ‘end of summer party’ (tonacja śródziemnomorska: pyszne sałatki, wykwintne sery, nieźle dobrane wina). A potem – pożegnania. Wyjeżdżają długoterminowi, coroczni goście (po czterech sezonach mogą się zawiązać całkiem trwałe przyjaźnie… albo mogłyby – gdyby życie polegało na ‘się socjalizowaniu’). Wyjeżdżają przemiłe au pairs z południowej Francji: G i J pracowały u nas także zeszłego lata… sumiennie, z wyobraźnią i delikatnym, typowo francuskim uśmiechem na ustach… bardzo je polubiłam. 

Przedwczoraj, wracając z Ogrodów Kensington, patrzę, a w hallu stoi Polak J – z dwiema kulami i nogą w gipsie. Footballer J miał fatalne zwarcie z innym napalonym piłkarzem. Plany biorą w łeb; trzeba się na jakiś czas ewakuować do Polski. A na SKen J wrócił zaledwie 3 tygodnie temu. 

Moje własne plany dnia (r)ewoluują w zależności od braków kadrowych – także spowodowanych wydarzeniami losowymi. Najpierw meksykański recepcjonista został wywołany ze śniadania: jego siostra miała wypadek podczas urlopu w Szwajcarii; jest w śpiączce. E zemdlał; po ocuceniu zaryzykowałam pocieszenie, że teraz śpiączka farmakologiczna jest rutyną przy podejrzeniach urazów głowy. E natychmiast poleciał do Szwajcarii (ponoć trafnie zgadłam helweckie procedury medyczne). Inna recepcjonistka musiała lecieć w Bank Holiday do Szkocji: ojciec miał zawał na wymarzonych wakacjach.  

Trzygodzinny poranny dyżur parę razy napęczniał więc do godzin sześciu… Choć traktuję go jako zło konieczne, niezbędne do przemieszkiwania latem w tym domu i tej dzielnicy – nie ma sprawy, we are a team, all of us… Poranki wrześniowe będą jeszcze ‘ciekawsze’; prócz zadań recepcyjno-reprezentacyjnych jestem już drugi sezon ‘trenerem’ nowego personelu. Oraz – catering manager in charge: pod nieobecność chef (na zasłużonych, trzytygodniowych wakacjach) doglądam dostaw, napraw, rachunków, zamówień, poziomu zapasów i stanu produktów, które dziewczęta (przeze mnie ‘wytrenowane’) serwują gościom i studentom. Bardzo mnie bawi trzytygodniowe sprawdzanie się w tym biznesie.  

Od wczoraj mamy więc dystyngowane śniadanie kontynentalne. Wraz z term time wraca P i zaczyna swój popis: główny posiłek dnia o 18.15. Już teraz łakomczuchy czekają z nostalgią. Inni z przerażeniem, bo zimą każdy zagraniczniak (o miejscowych nie wspominając) ma w UK tendencję do… Na trzy bezobiadowe (i bezangielskośniadaniowe) tygodnie wiele osób przechodzi więc prewencyjnie na sałatki. Skąpana rekordowym letnim deszczem Brytania zasługuje na Indian summer i ma je otrzymać – kuszą meteo-szamani. Zatem nie skazujemy jeszcze bikini ani skąpych top’ów na banicję (na dnie walizki). Contra spem spero. 

___ 

Nasze letnie śniadanie. A raczej – produkty na nie:

http://picasaweb.google.com/basiainlondon/EnglishBreakfast