Porównanie?

Wielka Fatra kontra Bieszczady

Wielka Fatra zauroczyła od pierwszego wejrzenia —
Wysokości bezwzględne i względne, obszar, mnogość form ukształtowania, rozległych widokowych polan, spektakularnych wychodni skalnych (na zmianę z połogimi, sporych rozmiarów kopułami), morze malowniczych gór jak okiem sięgnąć w każdym kierunku z bliskimi panoramami skalistych masywów Tatr, Niżnych i Małej Fatry… dzikość nie całkiem dzika, gęstość szlaków daleka od miejsko-parkowej przy – jednak! – dostępności większości atrakcyjnych punktów.

Bieszczady B poznała i doceniła dopiero kilka lat temu, w 2012.
Z generalną konkluzją, że szału nie ma.
Gdy w orbitę weszła Wielka Fatra (stopami dotkniona w 2014) – przyćmiła je pod każdym względem tak, że nie ma o czym rozmawiać.

Zatem… porozmawiajmy…

Odległość:
– Z Krakowa do Wyżniej Rewuczy wyszło 184 km km zakopianką. Od Myślenic ekspresówką; budujący się odcinek rano jest ok, a kto jedzie w góry później, niż wczesnym rankiem?… Następnie stosunkowo szybką i prostą „szosą orawską” czyli „siódemką” na Chyżne. Jej kontynuacja, słowacka 59, na dwóch odcinkach też ekspresówką jest, na pozostałych różnie, jak to w górach. Za to te widoki. I kultura jazdy wyższa znacząco, nawet jeśli to popularny tranzyt, uczęszczany przez rodaków, w tym tirowców.
– Kraków – Sanok (217, 225, 223 km w zależności od trasy; można częściowo autostradą A4, póki co darmową).
To Sanok. Do Polańczyka dalej. Skąd do Wołosatego jechali, pamiętają, że dłuuugo, bodaj półtorej godziny (S-P: 31 lub 35 km; P-W: 62 km górską drogą).

Parkowanie:
– W Słowacji – choć zachowywać się trzeba kulturalnie, a co najmniej przytomnie – poza obszarami bezpośrednio-podtatrzańskimi typu Smokowce, Szczyrbskie znajdziesz wiele niepłatnych, nieoficjalnych ale regularnie i naturalnie używanych klepisk (czasem przesadnie wielkich, wyasfaltowanych w jakiejś niesamowitej, półprzemysłowej skali), dużych i mniejszych parkingowisk narciarskich najczęściej darmowych latem, wykoszonych poboczy, itede, itepe.
Nie inaczej jest u podnóży Wielkiej Fatry. Nawet gdy znajdą się amatorzy poboru opłat oraz oczywiście biznesiki rezerwujące miejsca wyłącznie dla klientów sklepu, agroturystyki, hotelu, itp. – najczęściej nieopodal zdołamy postawić auto nieodpłatnie. Oczywiście rankiem wybór miejsca (zacienienie, itp.) jest szerszy.
– W Bieszczadach – dobrze pamiętamy zdzierstwo Przełęczy Wyżniej. Sprawdziliśmy, czy ktoś nie poszedł po rozum… Nieeee, póki są chętni, póki slogan „bezpieczeństwo samochodu” jeszcze gdzieś na kogoś działa… – będą żądać więcej, niż przed wejściem do Kościeliskiej! (A wykoszonych, udostępnionych połaci jakoś na tych pustkowiach brak. Bo i po co – lepiej radzić „kto pierwszy ten lepszy: miejsc na zdzierczych klepiskach-wyboiskach wam braknie, wjeżdżać, a żywo!”)

Wstęp:
– Słowacy żartują czasem, jak bardzo niewypałowo wyszedł im pilotażowy rok płatnych wstępów do TANAP. Że B akurat miała tę unikatową przyjemność płacenia codziennie (1992) za pierwsze kontakty ze słowackimi Wysokimi Tatrami – ochoczo żartuje wraz z nimi z polskiego tatro-płacenia.
Teraz ścieżkowe płaci się tam za drabiny, stupaczki i inne ekscytacje Słowackiego Raju. 2 euro (plus parkingowe).
– Bieszczadzki Park Narodowy śpiewa sobie nawet nie za dzień pobytu, ale za ścieżkę. 6-7 PLN. To więcej, niż za ekscytacje tatrzańskie. I skrupulatniej egzekwowane.

Noclegi:
– Słowackie przeliczniki mogą lekko zniechęcić rodaków, którzy zatrzymali się mentalnie w 1. połowie lat 90.
Lekko.
– Bo wiele okolic ma ceny porównywalne z polskimi.
A pustawy, czysty, górsko-pagórski kraj daje naprawdę wielkie pole do popisu namiotowiczom. I spokój im daje, czego na płatnych bieszczadzkich pólkach namiotowych nie uświadczysz.

Na szlaku:
– Tam przestrzennie jest. Oddech od sapiensów złapiesz nawet w Tatrach. Turyści stosownie ubrani, obuci. Dzieci idą normalnie. Żony i męże nie kłócą się publicznie (prywatnie może też nie, ale tego nie wiemy na sto procent)…
– „U nas” adidaski itp. w obfitości na wschodzie i na popularnych trasach tatrzańskich, babiogórskich czy pienińskich, zakonnice w pełnym rynsztunku (nie żebyśmy mieli coś przeciwko zakonnicom na szlaku, przeciwnie, lecz nasze inklinacje równościowe rani fakt, iż księży czy zakonników na urlopach tylko się domyślamy, zakonnice zaś otulonemi i naznaczonemi być muszą w tych ich antywędrowniczych przyodziewkach).

Klimaty i swojszczyzna:
– Po tej stronie prawie nie istniejącej granicy (no chyba, że z Ukrainą) spotkać możesz, choć nie musisz, niżej ale i wyżej – nieżyczliwość, oburkliwość, brak uśmiechu, elementarnych manier, wszelakie bilbordy w nadmiarze, polityczne innuendo tudzież judzenie na brata przeciw bratu nawet w kościele.
– Tam, nawet gdybyś dogłębnie zrozumiał wszelkie wyborcze hasła tudzież podteksty – mówisz sobie lub kompanowi „nie mój cyrk, nie moje małpy”, uśmiechasz się (łagodnie – zaraźliwe) i idziesz dalej.

I wreszcie…
– W Polsce nieruchomość (jakkolwiek małą by ona nie była) nabywasz ze wszystkimi szykanami i aktami (notarialnymi, hipotecznymi, etc.)
– W Słowacji po uprawomocnienie twego szałasu z zagonem idziesz do gminy.

Polaku! Turysto! – Wybór należy do ciebie…

Reklamy