Aby

Aby obroża wyraziła to, co myśli głowa

Tatrzańska niedźwiedzica co cztery godziny wysyła SMS o swoim położeniu. Znakomity pomysł może okazać się wyjątkowo skuteczny w procesie demokracji. Już sobie wyobrażam, jak każdy młodzian i dziewoja po ukończeniu 18 roku życia deklarują, że w przyszłości zamierzają kandydować i w najbliższym punkcie monitoringu zatrzaskują im się na szyjach obroże GPS z telefonem komórkowym. Odtąd można spokojnie śledzić poczynania kandydatów. Oszczędności byłyby kolosalne. Kampania wyborcza sprowadziłaby się jedynie do pikników z kiełbaskami i piwem, kandydaci nie musieliby nic obiecywać ani tym bardziej kłamać na swój temat. Ludzie obserwowaliby kandydatów dzień i noc, jak naszą tatrzańską niedźwiedzicę. I byłoby to głęboko słuszne i sprawiedliwe. Ktoś, kto chce być posłem, senatorem, prezydentem lub burmistrzem, powinien mieć świadomość, że jego wyborcy mają prawo wiedzieć o nim wszystko. Co robił w okresie PRL-u, stanu wojennego, jak traktuje swoich rodziców, czy kłamie i czy jest wiarygodny, czy przez ostatnie lata, a nie tygodnie, działał na rzecz dobra wspólnego. W małych miasteczkach może nie ma miejsca na wielką politykę, ale na przykład fakt, że ktoś należał do partii, nie wierząc w panujący system, daje do myślenia. Co innego, gdyby wierzył. Krótko mówiąc, postuluję, aby rozpocząć wielopokoleniowy proces odbudowy społecznych elit. Paradowanie z obrożami po ukończeniu 18 lat mogłoby stać się modne wśród młodzieży, co przyśpieszyłoby zmianę pokoleń. Obowiązek noszenia obroży ma szansę stać się kołem zamachowym naszej gospodarki. W przypadku regionu byłoby to koło zamachowe kowali artystycznych. Pokaż mi swoją obrożę, a powiem ci, na kogo będę głosować. Jest tylko jedno niebezpieczeństwo – może wygrać tatrzańska niedźwiedzica.

Wojciech Mróz, Zakopane – miasto cudów. Novae Res, 2015.