Zrobić się na post…

Zrób się na post! – ostatnia akcja Duszpasterstwa Akademickiego „Beczka”* zrobiła nieco szumu w ‚towarzystwie’ i mediach.

„Kiedy pościcie, nie bądźcie jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom…”
Najdłuższa epopeja postno-zerowa B trwała 24 jesienno-zimowe dni: 7 – 30 listopada 1994. Zachować anty-obłudnicze precautions było i łatwo (do pewnego, bardzo zaawansowanego, momentu sprawy biegły super-dyskretnie) i jednocześnie trudno…
Na przykład w weekend szóstego i siódmego dnia głodówkowiczka wybrała się z przyjaciółką w Beskid Średni… na nocleg w przytulnym acz nieźle wyziębionym domku rekreacyjnym i całodzienne wędrówki. Towarzyszka, po początkowym zaniepokojonym poruszeniu, zaakceptowała… nawet widok zapadających się policzków i sinych warg – w przykominkowym bezruchu robiły się nieco wampiryczne, ale po herbatce rumiankowej czy gorącej wodzie z cytryną odżywały… — nie, podczas ‚zerówki’ zdecydowanie nie da się wyglądać jak beczkowa ‚postna kusicielka’ AD 2011!

Przedwczesna puenta listopada’94 przyszła zaś w pociągu powrotnym z Jordanowa: na przystanku pani poprosiła dwie „miło wyglądające dziewczynki”, by zaopiekowały się podczas podróży jej bardzo leciwą mamą… jedna pojedzie za darmo gdyż seniorce przysługuje „opieka”…
Harcerki wywiązały się na piątkę, także podtrzymując ciekawą rozmowę:
„… bo wiedzą panie… tego człowiek nie jest w stanie sobie wyobrazić… mąż wrócił cudem z tej ucieczki na wschód… był chyba październik, może nawet listopad, jak teraz… wynędzniały, na pół obłąkany… ledwie go poznałam… i tak się dziko rzucił na jedzenie, że się przestraszyłam – potem mi wyznał, że dwa i pół dnia nie miał nic w ustach, zupełnie nic, tylko wodę i trochę mleka! – …my teraz… kto nie przeżył, nie pojmie, co to głód, co to wojna!…”
Przyjaciółka popatrzyła przeciągle na B:
„Znów ci trochę zsiniały wargi…”

Wiosna to czas bardziej sprzyjający wszelkim postom czy nawet ‚opcjom zero’… wielkim i mniejszym, podejmowanym z pobudek metafizycznych, religijnych, zdrowotnych, estetycznych, próżnościowych, artystycznych, ogólno-ekspiacyjnych, oszczędnościowych, towarzyskich, modowych… jakichkolwiek.
Ale gdy ją pytają o doświadczenia, wspomnienia i metodologie — B coraz częściej wychodzi od Great Potato Famine (podobno dziś każdy, kto nie jest od tygodnia Japończykiem, stanie się na chwilę Irlandczykiem) lub Wielkiego Głodu na Ukrainie… Zdążyć przed panem Bogiem Hanny Krall czy Innego świata Gustawa Herling-Grudzińskiego…
Nie żeby zniechęcić (sama w 1994 dostała „pałera” na całe życie), lecz dla pokazania niektórych kontekstów. I niektórych win, jakie dźwiga na barkach (świadomie albo mniej) ludzkość syta lub prawie, miotana ‚zaburzeniami się-odżywiania’ i nieumiarkowaniami tudzież obsesjami – od strachu przed cukrzycą, wieńcówką i nowotworami po super-modelową szczupłość.

Zerowy post z wyboru potrafią przeprowadzić i bezpiecznie przerwać tylko nieliczni.
Głodówka w najmniejszym stopniu przymusowa – to jedna z najgorszych tortur, jakie istnieją. —
— Nie igra się z chlebem powszednim – ani organizacyjnie, ani politycznie, ani ekonomicznie, ani emocjonalnie (czy egzaltacyjnie), ani intelektualnie.
_____
*duchowej ‚bazy’ studenckiej i cało-życiowo-absolwenckiej Wujostwa; do pewnego stopnia – także przystani samej B (o czym prawdopodobnie wkrótce), jednego z najwcześniejszych polskich DA; pierwszego i wciąż najpopularniejszego pod Wawelem